Gonk vurdu

Uğultusu beynimi sarsıyordu

Ben serhatlerin çocuğu olan ben

Mağlup olmuştum



Dışardan zafer çığlıkları geliyordu

Sıra sıra dizilmişlerdi

Galip olmanın verdiği hazla

Gülümsüyorlardı



Evet oydu oydu gülen

Gülerken tanımıştım onu gözlerinden

Mağlubiyetin bile eğdiremediği başında

Onun yalnız onun gözleriydi daha da büyüyen



Artık duymaz olmuştum zafer şenliklerini

Büyüyor büyüyordu içimdeki karanlık

Karanlığın içinde neler yıkıldığını

Göremez olmuştum artık



Gittikçe genişleyen sesler duyuyordum

Daha ağır daha hüzünlü bir sesti bu

İçimdeki karanlık kocaman bir dağ olmuştu

Belki de mağlupların son türküsüydü bu



Güneş çekildi demin karşı tepeden

Işıklar sıra sıra yanıyordu

Karanlık sarmıştı gözlerimi de

Gözlerim ışığı göremiyordu



Mağlup olmak mağlup olmak ha

Sanki ben miyim mağlup olan

Daha dün önünde diz çöküyorlardı

Nasıl nasıl mağlup olabilirim ben



Büyüyordu öylesine büyüyordu ki içimdeki dağ

Zafer mi ki “bu” alkış mı ki yoksa

İçimdeki dağı dağlara vursam

Sonra yıkılabilir belki dünya



Hayır hayır mağlup değilim ben

Ben ki zafer göklerinin şanlı kartalı

Emir verdim tez şenlik yapılsın

Gayri affedeceğim düşmanlarımı

...::Bu şiiri arkadaşına gönder::...