Bir korku giriyor içime akşam üstleri
Seyrederken penceremden dışarısını
Duyar gibi oluyorum bazen
Uzak iklimler ardından ölümün çağrısını
Bir korku birikiyor anlayamadığım
Büyüyor, büyüyor içimde dağlar gibi
Ağlamak, ağlamak da nafile artık
İçim milyonların vuruştuğu bir savaş yeri sanki
Ölüm... ölüm dolaşıyor dilimde istemesem de
Düşünüyorum ara sıra öldüğüm vakti...
Fakat hayır diyor içimden bir ses, hayır diyor
Âşıklar ölmez ki...
Değil mi bizler için serin sular mavi gök
Bunca ağaçlar yemişler, dünya nimetleri
Nasıl, nasıl bırakılır yaşamak
Sudan aziz ekmekten mübarek değil mi ki...
|
