Cumhurbaşkanı Kenedy öldürüldüğü gün Teksas’ta söyle­mek üzere hazırladığı nutuktaki son cümle de aynı idi. İleride, kısmet olursa, yaşarsam ne düşünürüm bilemem, ama bu gün İshak Peygamber’in bu sözünün hepimiz için, bütün insanlar için bir uyarı olduğuna, bütün kalbimle inanıyorum. Bu sözün öne­mini anlamak için şöyle bir çevremize bakmak yeterlidir sanırım. Dünyada olup bitenler, ülkemizde cereyan eden olaylar, çev­remizdeki asık yüzlü, yumrukları sıkılı, dişleri kenetlenmiş stres yüklü insanlar, düşünebilen, hissedebilen insanlar için, çok şey anlatıyor. Nedir hayatla alıp veremediğimiz, neden bu kadar umutsuz ve karamsar düşünceler içindeyiz? Çünkü ne ailemiz, ne okuduğumuz okullar, ne içinde yaşadığımız toplumun kültür araçları bize adam gibi yaşamak için ne yapmamız, nasıl ha­reket etmemiz gerektiğini öğretmiyorlar. Öğretemiyorlar. Çünkü birkaç istisna dışında kendileri de bilmiyorlar. Peşin hükümlerle öylesine sarılmışız ki, kıpırdamaya imkân bulamıyoruz. Hep hayatın dışında, realitenin dışında, bizi kendi öz varlığımıza, ailemize, vatanımıza, san’atımıza, geleneklerimize yabancılaş­tıran önyargılar içinde adeta yüzüyoruz. Şairin dediği gibi; “Bir hayata çattık ki, hayata kurmuş pusu.” Bu önyargılar bir dağ gibi sırtımızda birikiyor, birikiyor kıpırdamamıza imkân vermiyor. Ve bu yükün altında düşünemiyor, hissedemiyor, idrak ede­miyoruz. Necip Fazıl ne güzel söylüyor;

“Bıçak soksan gölgeme,

Sıcacık kanım damlar,

Gir de bir bak ülkeme

Başsız başsız adamlar”

Kaç yıldır Ramazan ayı gelecek diye ödüm kopuyor, aman yanlış anlaşılmasın, oruçtan korktuğum için değil, ama adı Profesöre çıkmış birtakım kimseler bu mübârek ayla beraber içlerinin bütün pisliğiyle mübârek ayımızı, fitil fitil burnumuzdan getiriyorlar. İç dünyalarındaki hezeyanları hiç çekinmeden, utan­madan, sıkılmadan ekranlardan dışarı çıkarıyorlar. Ve sonra aylarca bu çirkinliklerin tartışması sürüyor. Zaten kısacık bir insan ömrü, onun da bir kısmını ekmek parası kazanmak için yaptığımız mücadeleler, alışverişler, mecburi ziyaretler alıp götürüyor. Geri kalanını da bu hezeyanlarla geçirecek olursak bize yazık olmayacak mı? Vakti saati gelince bize dönüp ey insanoğlu nerede ekinin, nerede hasadın demeyecekler mi? Başta peygamberler olmak üzere din yolunun büyükleri, âlimler, velîler bize rahat yaşamanın, huzurlu yaşamanın, insanca ve efendice yaşamanın yolunu göstermişlerken, biz tutuyoruz katran ruhlu insanların, bizi soktukları, karanlık dehlizlerde çır­pınıp duruyor, bir ışık, bir yol, tutunacak bir dal arıyoruz. Kur’an-ı Kerim’de Asr Sûresi’nde tutulması gereken yol kısa ve özlü olarak ne kadar güzel belirtiliyor: “And olsun asra ki bütün insanlar hüsrandadır. İnananlar, inançlarına göre yaşayan­lar, birbirlerine sabrı ve Hakk’ı tavsiye edenler müstesna.” Ne olur, şu şunu söylemiş, bu bunu yazmış diye dedikodu peşinde koşacağımıza birkaç âyet, birkaç hadis, birkaç velî sözü öğrensek ve bütün içtenliğimizle, dürüstlüğümüzle onları günlük hayatımızda yaşamaya çalışsak. Şunu kafamıza iyice yerleştireIim ki okunanlar, işitilenler, öğrenilenler günlük hayatı­mızda yaşanmadıkça bir şey ifade etmezler. Sadece ben onu da biliyorum, bunu da biliyorum, şunu da biliyorum diye caka satmaktan nefisler biraz daha kalınlaşmış olur. Acaba hayat bu mu? Yaşamak bu mu? Biz bunun için mi dünyaya gönderildik. Ne olur yerdeki bir kum tanesinden gökyüzündeki Saman­yolu’na kadar insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, kâinatı Muham­medî bir aşkla kucaklasak. Sevgi, saygı, hoşgörü şiârımız olsa. O gün kimi görürsek, kime muhatap olursak ona karşı edeple, incelikle, zarafetle davransak. Elimizden gelen iyiliği yapsak, elimizden gelmeyenler için hayır dualar etsek, ne kaybederiz. Bir genel af çıkarsak, o güne kadar bizi kıran, inciten, üzen ne kadar insan varsa hepsini affetsek, bağışlasak, içimizdeki kin­leri, nefretleri, küskünlükleri, birikmiş öfkeleri Allah rızası için, Peygamber aşkı için fırlatıp atsak kaybımız ne olur? Bir pa­zardan yükünüzü getirttiğiniz insana birçok paralar veriyor­sunuz, tabii hakkıdır. Hamal taşıdığı yükün karşılığını alacaktır. Peki bizler ne yapıyoruz; sırtımızda ömür boyu taşıdığımız kinleri, nefretleri, dargınlıkları, kırgınlıkları en ufak bir ücret al­madan mezara kadar götürüyoruz. Ağzımızın tadı bozuluyor; neşemizi, huzurumuzu kaybediyoruz. Ve bu yüklerden kur­tulmayı düşünmüyoruz bile. Yazık değil mi bizlere. Ne olur sabır ve şükür içinde yaşayabilsek, hoşgörebilsek, affedebilsek, içi­mizi renkle, ışıkla, şiirle Allah ve Peygamber aşkı ile dol­durabilsek. “Sevmek devam eden en güzel huyum” diye­bilsek. “Aşk gelicek cümle eksikler biter” diyebilsek, ne kay­bederiz?

Madem ki o bize şahdamarımızdan daha yakın, o halde ne bekliyoruz?