Bilmeliyiz ki, çocuklarımızın terbiyesinde en büyük rehber, Kur’an-ı Kerim ve hadisi şeriflerdir. Bir atasözü vardır. Ağaç yaşken eğilir, derler. Daha küçüktür, ufaktır, aklı bir şeye ermez deyip, onları hayta gibi sokaklara salıverirsek, daha küçükken dinimizin emirlerine uygun hareket etmelerini, onların anla­yabilecekleri bir Iisan ve üslupla onlara telkin etmezsek, nasıl bir sonuç alınacağı ortadadır. Gazetelerde, radyolarda, televiz­yonlarda her gün nice örneklerini görüyoruz. Detaylara inmeye lüzum görmüyorum. Bugün çok yanlış olduğunu, hayattaki ör­nekleriyle gördüğümüz, bir eğitim teorisi var. Buna eğitim faciası da diyebiliriz. Efendim diyorlar, çocuk okula gidinceye kadar, bırakın kendi haline, ilgilenmeyin, bir şey öğretmeyin, çocuk ne öğrenecekse okuldan öğrensin. Yaksın, yıksın, vursun, kırsın, aman ilişmeyin. Bu asla insanın fıtratına uymayan, doğasına tamamen ters düşen, yanlış, çok yanlış bir teoridir. Ben üç buçuk yaşında iken okuma yazma öğrendim. Günde bir kuruş harçlığım vardı, onu biriktirir kitap alırdım. İlkokula başladığım zaman, yüzlerce ciltlik bir kütüphanem vardı. Ne kaybettim, ne zararım oldu, soruyorum... Bir söz vardır. İnsan yedisinde ne ise, yetmişinde de odur derler. Yedi yaşına kadar sokaklarda haytalık yapan bir çocuğun, yedisinden sonra, efendi, güzel bir insan olmasına imkân var mı? Çocuk terbiyesinde yapılan önemli bir hata da, anne babanın farkIı tutumlar içinde olması, birinin yap dediğine, ötekinin yapma demesi, karşı çıkmasıdır. Bu çelişki çocuk ruhunu tahrip eder. Eğer anne baba arasında bir fikir ihtilâfı var ise, çocuk yokken bu ihtilâf halledilmeli, bir müşterek noktaya varılmalıdır. Anne babanın çocuklarına karşı yaptığı en büyük kötülüklerden biri de aile münakaşalarının çocuk önünde yapılmasıdır. Çocuk bu münakaşaları asla unut­maz ve bir ömür boyu dinmeyen bir sızı gibi onu içinde his­seder. Bunlar telâfisi mümkün olmayan durumlardır. O yaralar ömür boyu kanayacak, silinmesi asla kabil olmayacaktır. Ço­cukta büyük bir enerji vardır. Her çocuk başkalarında olmayan farklı yeteneklerle dünyaya gelir. Önemli olan o istidatların hayat içinde vücut bulması, gerçekleşmesi için gerekli olan ortamın hazırlanmasıdır. Çocuk terbiyesinde bence en önemli nokta, çocuğun içindeki o müthiş enerjinin kanalize edilebilmesi, iyiye, doğruya, güzele harcanabilmesidir. Çok küçük yaşta okuma yazma öğretmek, onu resim yapmaya yönlendirmek, zekâ açıcı oyuncaklarla oynamasına imkân hazırlamak bunların başında gelir. Çocuk çok küçük yaşta, kendi kendine yetinmeyi öğ­renmeli ki, ileride başkalarının başına dert olan problemli bir insan olmasın. Peygamberimiz, “hiçbir baba çocuğuna güzel terbiyeden daha üstün bir hediye vermiş olamaz” buyuruyor. Çocuğa verilecek İslâmi terbiye de çok önemlidir. Sadece bazı kuralları ve şekilleri öğretmekle dinî görevlerinin bittiğini sanan ana babalar, nasıl yanılıyorlar, bir bilseler. Onlar son nefeslerine kadar, İslâm’ın inceliğini, zarafetini, edebini, tevâzuunu, ihlâsını kendi hayatlarından verecekleri örneklerle, çocuklarına rehber olmak görevlerinin idrakinde olsalar, ne güzel olurdu. Haramdan meydana gelen sütle beslenen çocuktan hayır gelmez. Zira ileride o da harama mütemail olur. Kıyamet gününde insanın yakasına ilk olarak yapışanlar, onun maiyetindekiler ve ço­cuklarıdır. Hazreti Ali, “çocuklarınızı yalnız bu günler için değil, yarınlar için de yetiştiriniz. Zira ileride öyle bir gün gelecek ki, o gün siz hayatta olmayacaksınız ama ço­cuklarınız var olacaklar. Hayatın güçlükleri ile siz olmadan mücadele edecekler. Şimdiden çocuklarınızı o günlere ha­zırlayınız” buyuruyor. Çocuklarımızı kendi zamanımıza değil, onların yaşayacakları zamana göre yetiştirelim. Onları ken­dimize benzetmeye çalışmamız nafiledir. Çünkü hayat geriye adım atmaz. Peygamber Efendimiz “Babanın yavrusuna şefkatle bakması ibadettir, evlâd kokusu cennetin koku­sundandır” buyuruyor. Çocuklara güzel isim vermek de çok önemlidir. Bugün bazı ana babaların çocuklarına Nalan, Hicran, Savaş, Kaya gibi isimler verdiklerini görmekteyiz. Söylenen sözün vücut bulacağını, o ana babalar bilse idi, böyle isimler koyarlar mıydı? Ailesi için, yurdu için ve bütün insanlık için dürüst, temiz, çalışkan, edepli ve saygılı evlât yetiştiren ana babalara ne mutlu. Allah onların iki dünyalarını cennet etsin.