Sayın hocam

Yazılarınıza bakıyorum da hepimiz aynı dertten mustaribiz. Bu hayatın gerçeklerine 5 dakika bakmak bile insan ruhunu kirletmeye yetiyor. Artık bu çağda yaşamak vicdanlı, akıllı, görgülü, temiz, efendi bir insana utanç veriyor. Çevremize baktığımız zaman mutlu ve huzurlu bir insan neredeyse göremiyoruz. Diyeceksiniz ki bu rezillik içinde kendi dünyamızı kuralım. Kursak bile yine  insanlarla sürekli ilişki içerisindeyiz, toplumdaki bütün hastalıklar, ahlaksızlıklar, rezillikler sizi de etkiliyor, bundan tamamen kaçmaya imkan yok. Bir mahallede yangın varsa, sizin eviniz yanmasa bile huzurla oturabilir misiniz? İnsan ancak sağlıklı bir toplum içinde tam mutlu olabilir. Eskiden de hayat dört dörtlük değilmiş, yine kötülükler,yanlışlıklar varmış ama genelde insanlar arasında saygı, birlik, beraberlik varmış ve  herşeye rağmen insanlar genelde mutluymuş. Şimdi dünyanın kendisi kokuştu hocam. Peki ne oldu da dünya böylesine kokuştu? Bence insanlar refaha ve bolluğa kavuştukca, ruhları da fakirleşti. Siz bakmayın insanların ekonomik sıkıntıdan şikayet ettiklerine. İnsanlar niye daha çok param yok diye ağlıyor. Bu devirdeki varlık hiçbir devirde olmamış. Hani Yunus Emre demiş ya, “Bunca varlık var iken, gitmez gönül darlığı” diye. Sanki bizim çağ için söylemiş. Siz, hiç bir eli yağda, bir eli balda olan veli duydunuz mu? Hepsi yokluklar ve sıkıntılar içinde olgunlaşıp, pişmişler. Maddenin nasıl kanunları varsa insan ruhunun da kanunları var. Varlık ile ruh güzelliği bir arada olmuyor.

Belki size garip gelecek ama biz insanlar ruhumuzu ancak büyük belalar, sıkıntılar, dertler ve yokluklarla kurtarabiliriz diye düşünüyorum.

Allah’tan bela istemek gibi olmasın ama bela olmadan da belalardan kurtulunmuyor.

Hani Nasrettin  Hoca, damdan düşünce; Bana doktor değil, damdan düşen adam getirin, diye demiş ya. Beni anlayacağınızı ümit ediyor, başınızı ağrıttıysam affınızı diliyorum.

Sevgi ve saygılarımla

Faruk Çakır

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :