Sayın Faruk Çakır,

23.2.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, çocukken mahallede arkadaşların oyun oynarken söyledikleri bir söz  vardı: “Alın da kaçan mı”, “anan güzel mi”. Değerli yavrum, mutluluğu toplumun iyiliğine, güzelliğine, asaletine bağlıyorsun. Ne olur darılma, gücenme, senin mailini okuyunca aklıma bu sözler geldi. Kusura bakma hayata ve insanlara hep önyargılar içinde bakıyorsun. O senin dediğin asil, temiz, güzel toplum hiç bir zaman olmadı, olmayacak da. Böyle bir toplum bekleyenler hep avuçlarını yalayacaklar. İlk insana gidelim. Hazret-i Adem’in çocuklarından Habil, Kabili öldürdü. Ne oldu da böyle oldu? Kabil’in tuttuğu takımın başına Aragones isimli bir geri zekalı manyak mı getirildi? Takımın taraftarı kan kusarken buna takımının başkanı ve yönetim kurulu sadece seyirci mi kaldı? Ne oldu yani? Hayat böyle yavrum. Daima insanlar birbirini anlamayacak. Taraftar ıstırap içindeyken gece uykularını kaybetmişken başkan ve yönetim kurulu sağ omuzlarını mahalle çocukları gibi iki kere havaya kaldırıp “bana ne, bana ne” diyecekler. Bazı kimseler sanıyor ki Yunus’un, Mevlana’nın zamanında insanlar melek gibiydi. Ama onların şiirlerine bakalım. Yunus diyor ki:

“Bu dünya dopdolu kalleş

Herbirinden bir ses gelir

Hak’kı gerçek sevenlere

Cümle alem kardeş gelir."

Sevgili yavrum, olay sadece bakış açısında değişiyor. Sandığın gibi bütün veliler yoksulluk, sıkıntı çekmedi. Bazıları o kadar zengindi ki muhteşem konaklarında otururken bir su isteseler kırk hizmetkar ellerinde kırk bardak suyla geliyorlardı. Bütün mesele büyük veli Kenan Rıfai Hazretleri’nin dediği gibi kötülük senin sınırına gldiği zaman orada duruyor mu durmuyor mu, önemli olan burası. Yalnız ıstırap insanı Allah’a götürmez, iyilikler, mutluluklar, güzellikler de bolluk, refah, saltanat da Allah’a götürür. Sana kim söylemişse kuşun bir kanadını görmüş. Öbürünü görememiş. Lütfen yavrum, tevhidden uzaklaşmayalım. Bakış açımız tek taraflı olmasın. Herhalde maillere verilen cevapları muntazaman takip etmiyorsun. Bizim sitemiz bir üniversite. Oradan biz hazret-iinsanı yetiştiriyoruz. Birkaç gün önce bir maile verdiğimiz cevapta çocukluk günlerimi, oturduğumuz mahalleyi anlatmıştım. Sağımızda pezevek Hüsniye Hanım teyze, solumuzda yankesici Mustafa beyamca vardı. Karşımızda belediye tebhirhanesine her hafta genelev kadınları muyene için gelirlerdi. Ben hacı hoca arasında büyümedim, zemzem içerek yetişmedim. Ama Cenab-ı Hak o pislik içinden beni tertemiz çıkardı. Bu yaşa geldim, çok şükür tertemiz yaşadım. Haklısın, televizyonu açıyoruz, binbir rezillik, gazeteyi elimize alıyoruz binbir iğrençlik, sinemaya gidiyoruz Recep İvedik isimli it iki saat boyunca herkese sövüyor, hakaret ediyor, binbir kabalık yapıyor, sonra da çılgınca alkışlanıyor. Bunlar doğru. Ama yine de önemli olan bütün bu pislikler, tezillikler, iğrençlikler bizim sınırımıza gelince duruyor mu durmuyor mu, mesele orda yavrum. Ben bir mezbele içinde yetiştim. Bir mezbele içinde bu günlere geldim. Ama şükürler olsun Allah’ın lütfuyla tertemiz çıktım. Bugün yetmiş beş yaşındayım. Birçok hastalıklar içinde çırpınıyorum. Ama günde yirmi dört saatte yirmi saat insanlara izmet ediyorum. Şu anda saat gecenin dördü. Herkes uyuyor. Ama ben sizlerin hizmetindeyim. Bu bana sonsuz mutluluk veriyor. Acaba diyorum dünya üzerinde benim kadar mutlu kaç insan var? Hayat böyle yavrum. Şair Özdemir Asaf:

“Açık ve bilinen bir yönü yok insanların

Onu biz yaratıyoruz”

diyordu. Hayat böyle yavrum. Sen nasıl bakarsan hayat o şekilde tecelli ediyor. Lütfen o önyargılardan kurtul. Onları sana kim aşıladıysa belki iyi insanlar ama hayatı anlamamışlar, İslami tevhide ulaşamamışlar. Onları bir tarafa bırak. Hep iyiye, güzele, mutluluğa doğru koş, hep hayrı iste, hep güzelliği iste.

Söyleyeceklerim bu kadar. Yeni maillerini bekler, selam, sevgi ve saygılarımı sunarım.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :