Saygıdeğer Hocam,

Allahın selamı, rahmeti ve bereketi sizin ve tüm gönül dostlarının üzerine olsun efendim. İlknur Kardeşimin maili ve sizin vermiş olduğunuz cevabı okurken çok duygulandım. Gözlerim ve gönlüm dolup dolup taştı. Sevmek, sevilmek ne güzel…Ancak, ben yine de bu kadar güzel sözlere layık değilim. Resulullah Efendimiz der ya ”Mümin, müminin aynasıdır.” diye, siz Hocam ve İlknur kardeşim bende gördüklerinizle aslında kendinizi görmüş, anlatmışsınız, aynada seyredercesine…İlknur Kardeşim benim için “Çok temiz, çok hassas, asil bir insan”.demiş ve aslında kendisini ne güzel tarif etmiş ve bana “müstesna insan” diyen HOCAM, aslında kendisini ne güzel tasvir etmiş. Müstesna ve olağanüstü insan sizsiniz efendim…Ben sadece Aşık Yunus’un “Hepisinden iyice bir gönüle girmektir” öğüdünü tutup bir Hak dostunun gönül okyanusunu arayan cılız bir dereydim.O gönül okyanusunu sizde buldum ve eğer o okyanusa girebildiysem bu bana yeter…

Necip Fazıl’ın bir şiiri vardır hani;

Anladım san’at yalnız Allah'ı aramakmış;
Marifet bu, gerisi yalnız çelik-çomakmış...

Bu mısralar hayatımın amacını anlatıyor diyorum. “Allah’ı aramak” ama dışarıda değil can içre canda aramak… Kendimi bildim bileli bu arayıştayım. Gerçi derler ”Allah aramakla bulunmaz, lakin onu bulanlar arayanlardır.” Çocukken rüyalarımda bulutlar üstünde bir köşkte Rabbimle yaşadığımı, ne dilersem olduğunu görürdüm. Bu rüyalar o kadar gerçek gelirdi ki, bir gün hasrete dayanamayıp evdeki ipleri bağlayıp gökyüzüne doğru fırlatmaya başlamıştım. Baktım, Rabbim ipi tutmuyor, demiştim ki herhalde O’nu incittim. Dualar okuyup, tekrar tekrar ipi atmıştım.5-6 yaşlarında bir çocuğun Allah’ a varma arzusu işte. Yıllar sonra “ Muhyiddini Arabi’nin “Allah’ın ipine sarılınız.” Sözü karşıma çıkınca gülümsedim çocukluğumu anımsayarak. Rabbim sanki bana Arabi’nin dilinden demek istiyordu ki bana artık naylon ipe sarılarak değil “Kur’ana sarılarak gel” Allah’ın ipi Kur’an ve yaşayan Kur’an olan Resulullah’ın sünnetiydi. Dilerim cümlemiz bu ipe sımsıkı sarılıp kurtulanlardan oluruz inşallah…

Allah’ın ipine aşkla, edep ve tevazuyla sımsıkı sarılmak ne güzel. Edep, haddini bilmek, gerçek tevazu ise kendinde varlık görmemektir. Bu hasletler ne güzeldir, ancak mutmain olmamış nefs, kendine pay çıkarmaktan o kadar hoşlanır ki edep ve tevazu adeta ona düşman gelir.

Bazen bir şiir yazıp, sonra okuduğumda “ne güzel yazmışım” deyip  beğendiğimde, birden son kelime beni uyandırıyor.”Yazmışım” kim?  yani “BEN”…Anlıyorum ki eyvah gafil nefsim!!! kendine pay çıkarıyor. Neyzen neyi üflerde ondan öyle güzel ses çıkar ki dinleyenler huşu bulur, mest olur. Zavallı ney, sanır ki insanları mest eden kendisidir. Halbuki, kuru bir kargıdan başka nedir? Kerameti neyzende değil, kendinde görür.Bu zavallı neyin hali bana benzer. Ey kendinde varlık gören nefs, aç gözlerini de bak   artık yazan eli değil yazdıranı gör… Bir testi başı dimdik pınarın yanında 40 yıl kalsa dolması ne mümkün. Dolmak için eğilmek gerek.. Ey nefs! Sende acziyetini bilip edep ve tevazuyla eğil ki , Rahmanın hikmet pınarlarından sen de dolasın, dolasın ki hak aşkıyla yanmış gönülleri bu pınarın suyuyla sulayasın…   

Sayın Hocam, size, Çiğdem Hanıma ve tüm gönül dostlarıma en içten sevgi, saygı ve selamlarımı sunarım. Ayrıca, Aynur Gülşen kardeşimi hem baş örtüsü konusundaki kararlılığı, hem de açtığı resim sergisi için tebrik etmek isterim. Allah nasip ederse, sergisini ziyaret etmeyi çok istiyorum. Allah cümlemizin yar ve yardımcısı olsun.

Allaha emanet olunuz.

Mukarreb

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :