Sayın “İsimsiz”,

5.4.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, ben yetmiş beş yaşındayım. Danıştay üyeliğinden emekli oldum. Hayat boyu ne rüşvet aldım, ne rüşvet verdim. Bana göre en büyük namussuzluk, en büyük alçaklık, en büyük şerefsizlik rüşvettir. Bir iş rüşvetle olacaksa olmasın daha iyi. Benim hayattaki her işim hayırla başladı, hayırla bitti. Hayatta herşey ama herşey böyle olmalı. Bir dostluk ya efendice devam etmeli, ya efendice bitmeli. Kavga dövüş evliliğini götürenlere hayret ediyorum. Ben kırkdört yıl evli kaldım. Eşimle bir kere bile ne kavga ettim, ne münakşa ettim. Bir evlilik en yüce duygularla tertemiz başlamalı, öylece bitmeli. Kavga dövüş evlilğini götürenlere, ilişkisini devam ettirenlere ne denir bilemiyorum. Bir şair diyor ki:

“Kadınla erkek arsında öyle hassas bir cazibe muhiti var ki en olmayacak sebeplerle bir anda renk gibi uçar, duman gibi dağılır. Artık hiçbir gayret ve fedakarlık onu geriye iade edemez.”

İşte böyle yavrum. Benim eviliğim tertemiz başladı, çağın en muhteşem beraberliğini yaşadık. Eşimin vefatıyla kırk dört yıl sonra bitti. İşte böyle yavrum. Hayatta ne zaruretten kavga edilir, ne zaruretten rüşvet alınır, verilir. Bunu söyleyenler hayatı hiç mi hiç anlamayan, zavallı yaratıklardır. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :