8.10.2006 tarihli mailinizi aldım. İnsanın gençlik hatıraları ne güzeldir. O zaman sanki ağaçlar daha yeşil, gökyüzü daha mavidir. O zaman okunanlar insanı daha bir etkiler. Önemli olan her günü birbirinden daha güzel, daha dolu dolu yaşayabilmektir. Gençliği hayatın mazide kalan bir dönemi olarak kabul etmek bana yanlış gibi geliyor. İnsanoğlu güzellikler karşısında ürperebildiği, heyecan duyabildiği, her sabaha yepyeni ümitler, heyecanlar, aşklarla başladığı sürece kaç yaşında olursa olsun gençtir. Picasso en güzel resimlerini doksan yaşından sonra verdi. Geothe Faust’u seksen yaşından sonra yazdı. Pablo Sazals yüz yaşından sonra senfoni orkestrası yönetti. Bizim Ankara’daki Sevgili Azize Annemiz doksan yedi yaşında. Sohbetine doyum olmuyor. Okuduğu ilahilerle insanlar kendinden geçiyor. Bütün mes’ele sevmek devam eden en güzel huyum diyerek hayata, sanata, ilime dört elle sarılabilmektir. Bütün bunların da temelinde insan sevgisi vardır. Kalbinde insan sevgisi olmayan kimseler en büyük servetlere sahip de olsalar, en üst düzeyde makamlara da gelseler yine de onlara yaşıyor diyemeyiz. Şair, ressam Bedri Rahmi Eyüboğlu “İnsan, alemde hayal ettiği müddetçe yaşamaz, aziz şair, insan alemde insanları sevdiği müddetçe yaşar” diyor. İçimizdeki sevgiyi hergün, her saat, her dakika biraz daha artıralım, büyütelim, güzelleştirelim. Öyle bir an yaşayalım ki bütün kainatı tek istisna olmadan insanıyla, hayvanıyla, bitkisiyle, eşya ve cemadatıyla Muhammedi bir aşkla kucaklayalım ve biz de Yunus Emre gibi “Aşk gelicek cümle eksikler biter”, “Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz” diyelim. Bütün ömrün her gün biraz daha çoğalan sevgilerle dolsun kıymetli yavrum. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan