Çok sevdiğim Büyüğüm,

Sayın Suna Acıöz Hanım’ın gönderdiği mektubun üzerine ben de bu konu ile ilgili yakın zamanda yaşadığım bir durumu paylaşmak istedim.

Cuma namazı vaktine 1 saat kadar bir zaman vardı. Önümde başka iş olmadığı için erkenden camiye gitmeye karar verdim. Bulunduğum yerin en büyük camisine doğru yola çıktım. Besmele ile bahçeden  içeri girdim. Namaz öncesi de vaaz verilir, bilirsiniz. Ses bana tanıdık geliyordu, burası yörenin en büyük camisi olduğundan değişik imamlar gelir vaaz verirlerdi namaz öncesi. Ama bu sesin bende kötü bir anısı vardı.

Bir ay kadar önce yine aynı imam vaaz veriyorken yakınlarında bir yere oturmuştum. Öyle bir ses tonu vardı ki, arkamda cemaat olmamış olsaydı namaza kadar kaçacaktım camiden. Bir şeyler anlatıyor, anlatılanların doğru olduğunu adım gibi biliyorum ama sesinin tonlaması o kadar yüksek ki, bağırıyor, cemaate fırça atıyor gibi. Bu üslup imamın kendi ses tonunun kalınlığı ile birleşince daha kötü bir durum alıyordu. Terlemeye başladım, içime bir sıkıntı geldi. Aman Allah’ım! Böyle bir şey olmamalıydı. Bu kadar cemaat aynı kişiyi dinliyor. İnsanlar camiye huzur bulmaya geliyorlar ama ben sanki azap çekiyorum. Acaba sadece ben mi rahatsız oluyorum. Çünkü anlatılanlar gerçekten doğru, fakat üslup… 

Sesi tanır tanımaz camiye girmekten vazgeçtim, hemen caminin bitişiğindeki kabristana girdim ve namaza kadar olan zamanı orada, akrabalarımı ziyaret ile geçirdim.

Kabristanda bir şey geldi aklıma. Bencillik yapıyordum. Şayet gerçekten üslubu yanlış kullanıyorsa imam, ve benim gibi rahatsız olan başkaları da varsa, bir şekilde imam efendiye bildirilmeli bu durum diye. Kendimi bu imamdan uzaklaştırmak sadece benim için bir çözümdü. Ama bu kadar hassas bir işi nasıl yapabilirim? İmam’a bir şeyi yanlış yapıyorsunuz demek zor bir iş. Kendim ile tartışmaya başladım. Acaba söylemesem mi? Hayır! Bencillik olur. Elimden geldiği kadar efendice, medenice zarif bir şekilde meramımı anlatmaya çalışmaya karar verdim. En kötü ihtimal ile “Sen kim oluyorsun da koca imama bir şeyler öğretmeye kalkıyorsun!” diye azarlanacaktım ki bunu da göze aldım. Sonuçta bunu Allah için, diğer müslümanlar için yapılan bir iyilik gibi düşündüm ve kaynağımı sağlamlaştırdığım için sonuçtan -ne olursa olsun- içim rahat olacaktı.

Namaz sonrası, dikkatli bir şekilde imamı takip ettim, yalnız başına olduğu bir zamanda usulca yanına yaklaşıp “hocam, iki dakikanızı alabilir miyim” dedim. Sağ olsun müspet bir şekilde karşıladı beni ve söyleyeceklerimi söyledim dikkatli ve hassas bir şekilde. En sonunda, “Allah dilinize güzellik versin” deyip, samimi bir şekilde el sıkışıp ayrıldık. Elhamdülillah.

Hürmetle ellerinizden öperim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :