Sayın “Gönül Yolcusu”,

3.6.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, geçen gün televizyonun bir kanalında halkla ropörtajlar vardı. Caddede, televizyoncu halka sorular soruyor ve kamerasını onlara çeviriyordu. Nur yüzlü, tertemiz, mübarek bir hanımefendiye sordular, “Geliriniz ne kadar, geçinebiliyor musunuz?” diye. O cevap verdi: “Gelirimiz 600 lira. İki çocuğum tahsilde. Bu parayla gayet güzel geçiniyor, Allah’a şükrediyoruz.” O sırada köpek suratlı bir kadın deli gibi havlamaya başladı, avazı çıktığı kadar bağırıyordu: “Hayır... imkansız... Olamaz...” O mübarek kadın, o köpek suratlı kadına hiç cevap vermedi. Edepli bir şekilde ordan uzaklaştı. Şimdi yavrum, ben anlamadım bu işi. Annenin emekli maaşı var, babanın emekli maaşı var, senin aylık kazancın var. Ve hepiniz öldürücü bir streste yaşıyorsunuz. Bu ne böyle? Neden kardeşin de eve yardım etmiyor? Ben, ilkokul ikiden itibaren kesekağıt yapıp satardım. Önlük ve yaka paramı, çantamı, kitaplarımı, defterlerimi, kalemlerimi, silgilerimi kendi kazancımla alırdım. Aileme yük olmayım diye. Ben, bir evin tek çocuğuydum. Anlamıyorum bugünkü insanları. İstersen annenin babanın emekli maaşını kendi aylık kazancını, her ay bankaya ödediğiniz borcu bana bildir. Nasıl bütçe yapılacağını size göstereyim. Eğer ayrıyeten sırf kaprisleriniz için bankadan kartla para çektiyseniz o zaman diyecek laf kalmaz. Sizi hiçkimse kurtaramaz. Bir İngiliz atasözünü herzaman tekrarlarım: “Kendine yardım etmeyene Allah da yardım etmez.”

Kıymetli yavrum, Yunus Emre diyor ki “Dağ ne kadar  yüce olsa yol onun üstünden aşar.”

Değerli yavrum, strese girmek aptallıktan başka birşey değildir. Akıllı insanlar ayaklarını yorganlarına göre uzatırlar. Ev alırken biz de borçlanmıştık. Borcumuz bitene kadar eşimle beraber kuru ekmek yedik. Bunları bir oku. Sonra düşün, sonra istersen bana küfret, istersen yeni bir mail yazarak daha detaylı bilgiler ver.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :