Sayın Aynur Gülşen,

5.6.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, mailini okuyunca seninle bir kere daha iftihar ettim. Biz de evliliğimizin ancak yedinci senesinde para biriktirip bir çamaşı makinesi alabildik. Eşim çömelir, yerde çamaşır yıkardı. Bu durum yedi sene devam etti. Ancak yedinci senede evimize çamaşır makinası girdi. Ama borçsuz, harçsız. Yetmiş beş yaşındayım. Bugüne kadar kimseye borç etmedim. Gün oldu kuru ekmek yedim, gün oldu aç karnına su içerek yattım. Ama kimseden on para ödünç almadım. Bu banka kartı kepazeliğine de deli oluyorum. Kim çıkarttıysa dünyası, ahireti zehir olsun. Bu yüzden binlerce insan mahvoluyor. Yuvalar yıkılıyor. Evin içi hergün kavga, dövüş. Sanki kıyamet sahneleri çevriliyor. Birtakım insanlar çarşı pzara gittikleri zaman benim imkanlarım şu kadar, cebimdeki para bu kadar deyip efendice yorganlarına göre ayaklarını uzatmıyorlar. O anda kendilerini sanki Rahmi Koç’un kardeşi sanıyorlar. Onu da al, bunu da al, deyip gereksiz harcamalarda bulunuyorlar. Bir süre sonra bankadan ekstre gelince şafakları atıyor. Sinir sistemleri bozuluyor. Kavga dövüş başlıyor. Füsun Önal’ın bir şarkısı olduğunu hatırlarına bile getirmiyorlar: “Sonunu düşünmeden neden tuttun elimi”. Yonca Evcimik de “Kendine gel, haddini bil” diyordu. Yahu hiç olmazsa bu şarkılardan ders alalım, ibret alalım.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :