Sayın “Sabri Hocanın Evladı”,

11.6.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, kurbağa hikayeni çok beğendim. Olayı ne güzel izah ediyor. Bizler hayat yolunda yürürken birçok insan bizi yolumuzdan vazgeçirmeye çalışacak. Kendilerine göre çeşitli sebepler ileri sürecekler. Bu bütün meslelerde böyle. Önemli olan karar verebilmek ve emin adımlarla yolumuzda yürüyebilmek. Aslında başka bir seçeneğimiz de yok. Her insan dünyaya belli bir amaçla göderiliyor. Hiçbirimiz başıbış gönderilmedik. En minik bir canlının bile kendine göre bir fonksiyonu var. Bazı hayvanlar var nesilleri tükenmek üzere. Bir gurup fedakar insan canlarını dişlerine takıyorlar, onların hayatta kalabilmeleri, var olabilmeleri için her fedakarlığı yapıyorlar. Geografic Magazin’in bazı programlarında bunları takdirle, saygıyla görüyoruz.

Eğitimin asıl amacı bir kimsenin kabiliyeti ne ise o kimseyi ona göre yetiştirmek olmalı. Biz, bunu hiç nazar-ı itibare almıyoruz. Vaktiyle Cahir Külebi’nin bir şiiri vardı:

“Bir komşumuzun da kızı var

Gece gündüz türkü söylüyor

Ya doktor, ya mühendis diyor da

Başka birşey demiyor”

Günümüzün idolü para. Bol para kazandıran meslekler ne ise genç ona yönlendiriliyor. Bu bana insanlık kültürü adına bir cianeyet gibi geliyor. Allah, herkesi syrı ayrı istidatlarda, ayrı ayrı yeteneklerde yaratmış. Bol para herşeyi halletmiyor. Nice Çırağan Sarayında yapılan düğünlerin arkasında kısa bir süre sonra bir felaket oluyor. Ne olur bu önyargılardan uzaklaşsak, çocuklarımıza ilkouldan itibaren sınav, sına diye bir yarış atı haline getirmesek. Onları duyan, düşünen, hisseden, tefekkür eden, sevgi duyan, saygı duyan kimseler olarak yetiltirebilsek mesle kendiliğinden halledilir.

Türk Milli Eğitimi bugünkü haliyle bir felakettir, bir insanlık ayıbıdır. Ama bunu kime anlatabiliriz, kime duyurabiliriz?...

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :