Sayın Merve Hanım,
18.6.2009 tarihli mailinizi aldım.
Kıymetli yavrum, iyi bir öğretmen her an kendine, kıyafetine hatta sesinin tonuna dikkat eden bir insandır. Çünkü sınıfa girdiği andan itibaren kıyafetiyle, davranışlarıyla, bakışlarıyla her an bir imtihan içindedir. İlkokuldayken Nükhet Hanım isminde bir öğretmenimiz vardı. O kadar güzel, temiz, nezih giyinirdi ki hala giysileri gözümün önündedir. Ona karşı kelimelerle izahı mümkün olmayan bir sevgi, saygı, hayranlık duyardım. Tek düşüncesi bizi hayata hazırlamaktı. Ortaokulda İclal Hanım isminde bir matematik öğretmenimiz vardı. Her gün bize hayat dersleri verirdi. Lisede Agop Dilaçar isminde bir İngilizce öğretmenimiz vardı. Hayatta tanıdığım en kültürlü insandı. Bir kitap aşığıydı. Kitap sevgisini bizlere aşılamak için elinden geleni yapardı. Onu severdik. Hem de çok severdik.
Değerli yavrum, iyi bir öğretmenin kabri nurla dolar. Çünkü her an hayırla, rahmetle anılır. Sen de iyi bir öğretmen olmak istiyorsan son nefesine kadar çok dikkatli olacaksın, kendini her an yetiştirmeye çalışacaksın. Artık bu iş oldu dediğin zaman zaten maç bitmiştir. O kimseden hayır gelmez. Hep daha iyiye, daha güzele, daha mükemmele gitmeye çalışacağız. Kalbimizde, kimseye karşı kin, nefret, intikam hissi beslemeyeceğiz. Yedi milyar insanı dost, arkadaş, kardeş bileceğiz. Bir gün birisi geldi bana, “Sabri Bey,” dedi, “işittiğimize göre sizin hiç kardeşiniz yokmuş.” “Yanılıyorsunuz” dedim ona. “Benim yedi milyar kardeşim var.” Şaşırdı, hayret etti.
Sevgili yavrum, hayat bir okul, bizler de o okulun ebedi öğrencileriyiz. Son nefesimize kadar gayret edeceğiz. İnsanları sevmek ve onlara faydalı olmak için Allah cümlemizin yardımcısı olsun.
Selam, sevgi ve saygı ile.
Sabri Tandoğan
Geri Dön