Sayın Çiğdem Hanım,

22.6.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, bu olayda genç de, gencin babası da hatalı. Şimdi bunları görelim.

1-Gencin hatası şurada: Demek ki bu genç henüz iyiyi kötüden, güzeli çirkinden ayıracak bir rüşde, bir kemale erişmemiş. Yeyip içip, masrafı bir çaycının oğluna bırakarak tüyecek kadar namussuz, şerefsiz insanlarla arkadaşlık kurmuş.

2- Babanın kabahatı da var. Şöyle ki çocuk bir salaklık yapmış, bir aptallık yapmış. İki tane rezil insana kendini soydurmuş. Sonra garsonlardan ölesiye bir dayak yemiş. Arkasından eve geliyor,  babasından aynı dayağı yiyor. Ve çocuğun ruh sağlığı ebediyen bozuluyor. Ben onun düzeldiğine de inanmıyorum. Şimdi baba burada çok, ama çok büyük bir hata yapıyor. Tamam, çocuk hatalı. Ama onu ölesiye dövmekle bu hata düzelmez ki, bu yanlış ortadan kalkmaz ki. Yapacağı iş birçok defalar oğluyla dostça, arkadaşça sohbet ederek ona doğru dürüst arkadaş seçmesini, aksi takdirde bunun faturasının çok ağır olacağını oğluna anlatmak olmalıydı. Yavrum demeliydi, bir atasözü vardır, arkadaşının kim olduğunu söyle, senin kim olduğunu söyleyeyim. Bunlar bir bilinç, bir kültür meselesidir. Tekme tokatla bu iş halledilmez ki. Sekiz yüz liram gitti diye çılgına döndü. İyi güzel. Ama çocuğun ruh sağlığı ebediyen bozuldu. Oldu mu ya! Mesele bundan ibaret yavrum. Bu gibi durumları tekme tokatla değil çocuklarımızla dostça, arkadaşça sohbet ederek halledelim. Rahmetli annemin metodu böyleydi.  Hayat olaylarını bana hep dostça, arkadaşça sohbetlerle anlatırdı. Bugüne kadar hayatımı tertemiz, pırıl pırıl geçirdiysem bunu rahmetli annemin sohbetlerine borçluyum.

Diyeceklerim bu kadar. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :