Sevgili Babacigim,

nasilsiniz? Istanbul günleriniz kimbilir ne güzeldir...

Hayat akip gidiyor, ya da bize öyle geliyor...Bakiyorum da hayatimizin pek büyük kismi teknoloji ile, gecim kosturmacasi ile, en cok da madde odakli geciyor.

Kücük kizimin sinifinda bir arkadasi varmis. Bu kiz giydigi kiyafeti bir daha giymiyormus, her gün bir yenisini giyiyormus. Ailesi cok yüksek harcliklar veriyormus. "Yazik" dedim kendi kendime... Parakolik bir insan yaratiyorlar.

Bir dizi vardi  "Elveda Rumeli".. Bu dizide anlatilanlar, yasama sekilleri ne güzel,... Sade , basit bir evleri var ama esya kaygilari yok. Birbirlerinin gözünün icine bakiyorlar, birbirlerini candan seviyorlar. Tabi ki mecburi ihtiyaclarimizi elimizden geldigince temin edecegiiz. Ama herseyin dengelisi degil mi?

Ama aileler bir ic huzuru kaybetmis görünüyorlar bana. Kimse görevinin bilincinde degil gibi.. Anne anneligini yapamiyor, baba deseniz baska bir facia. Evlatlar da bu karisiklikta bilgisiz, anane bilmeden yetisiyorlar. Anne babanin görevi sadece evladinin karnini doyurmak ve onu iyi okullarda okutmak olmamali. Onlara her türlü edebi, ananeyi, görgüyü ögretmek aslinda birinci görevimiz olmali degil mi?

Zaten nerde nasil davranacagini bilen bir cocuk, ya da genc, diger konularda da daha dogru adimlar atmaz mi?

Gecenlerde sizi ziyaret eden ablam; Sevgili Hatice Hanimin kizlarinin olgunlugundan, farkliligindan (aslinda olmasi gereken ,ama günümüzde cok az rastlanan)  bahsetti. Ben de kendisini tebrik ediyorum, topluma akli basinda , güzel insanlar yetistirdigi icin.. Allah ondan razi olsun..

Tüm gönül dostlarina en dostane duygularimla...

Hürmetlerimle

Suna Aciöz 

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :