Sayın “Gönül Yolcusu”,

8.8.2009 tarihli mailinizi aldım.

Değerli yavrum, Shakespeare, “Duygunuzla düşüncenizin arasına fesat sokmayınız” der. Hayat olayları karşısında akılcı çözümler bulunacak yerde işi duygusallığa dökmek, üzülmek, ağlamak, çehre, surat yapmak bizi hiçbir yere götürmez. Kocası işsiz kaldıysa yapılacak iş nedir? Çalışanın maaşıyla geçinmek ve sürekli iş aramak. Bir süre iş bulunamıyorsa burnu büyüklüğü bırakıp ekmek paramızı kazanmaya çalışmak. Bu kimse pekalâ evde poğaça, kurabiye, gözleme yapıp işyerlerinde, bankalarda, pazarlarda sokaklarda satabilir. Bazı Amerika cumhurbaşkanları bulaşıkçılıktan makamlarına geldiler. Biz de öyle bir burnu büyüklük var ki ben onu yapmam, bunu yapmam deyip burunlarından kıl aldırmıyorlar. İkincisi, arkadaşının sevdiği bir arkadaşıyla arası bozulduysa otursun sebebini düşünsün. Olayı sana anlatsın. Sen objektif olarak meseleye eğil. Hangi taraf haksızsa o taraf gitsin efendice, medenice özür dilesin. Eğer karşı taraf haksızsa sen git, meseleyi ona söyle, o özür dilesin. Eğer dilemezse maç da orda biter. Ortada üzülecek ne var? Şimdiye kadar çehre surat yapmakla, burun kıvırmakla hangi mesele halledildi?

Sevgili yavrum, ben bu güne kadar hayatımda böyle hareket ettim. Aldığım emekli maaşı karnımı doyurmazsa pekala poğaca yaparım, börek yaparım, gözleme yaparım, maaşıma ek olur. Kimseye de eyvallah etmem. Ben böyle düşünüyorum yavrum. Artık karar sizin.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :