Hoşgörünün olmadığı yerde ot bile bitmez. Hoşgörüden uzaklık, Hak’tan uzaklığın belgesidir. Sosyal hayatta en faydalı fazilet hoşgörüdür. Gerek şahsen, gerek toplum halinde huzur içinde yaşamak istiyorsak, hoşgörünün kapısından geçmek zorundayız. Bize göre yaratılmış ne bir insan vardır ne bir toplum. Her insan her zaman ve her mekânda ayrıdır, farklıdır. Hani bir söz vardır. Derler ki; boyuma göre boy buldum, huyuma göre huy bulamadım. Hoşgörü sahibi değilsek, ömrümüzün sonuna kadar, çırpınır dururuz; üzümün sapı var, armudun çöpü var diye… Zaman gelir, göçer gideriz. Sevmeden, sevilmeden, saymadan sayılmadan; huzuru, mutluluğu ve güzelliği idrak edemeden. Çevremize nefsin gözlüğü ile bakınca sonuç hüsran olmaya mahkûmdur. Şüphe yok ki nefis kötülüğü emredicidir. Ancak inananlar inançlarına göre, huzur ve sükûn içinde yaşayanlar birbirlerine sabrı ve hakkı tavsiye edenler hüsrandan kurtulabilirler. Nefis bataklığında yaşadıkça, nefis gönül ülkemizin sultanı olunca, bir gün dahi güzel gün göremeyiz. “Ve bir an yaşıyorum, bütün bir ömre bedel” diyemeyiz… Sevmek, devam eden en güzel huyum, diyemeyiz. Her yerde karşımıza çıkan aynıdır: Armudun sapı var, üzümün çöpü var. Bizim keyfimize, nefsimizin isteklerine göre bir insan, bir toplum yaratılmadığına göre, kimse şüphe etmesin, bu ıstırap, bir ömür boyu devam eder. Ondan sonra arabesk saçmalamalar gelir. “Ölürsem kabrime gelme, istemem” diye, “Tanrım beni baştan yarat” diye. Kardeşim sende o kafa olduktan sona, yine dünyaya gelsen ne olur? Aynı hayatı yeniden yaşayacak değil misin? Hep itiraz, hep şikâyet, hep teslimiyet yokluğu, hep şükürden, sabırdan, kanaatten, edepten, incelikten uzaklık, yaşantının ana kuralları olmayacak mı?
Erzurumlu İbrahim Hakkı Hazretleri ne güzel söylemiş:
Deme neden bu böyle
Yerindedir o öyle
Mevlâ görelim neyler
Neylerse güzel eyler…
SABRİ TANDOĞAN
YENİ MESAJ GAZETESİ
1 Mayıs 1998 Cuma
Geri Dön