Efendim, Hayırlı Ramazanlar dilekleriyle akşam bir kitapta okuduğum ve çok etkilendiğim bir anektodu paylaşmak istedim.

----

İmam Gazali Hz., vaktiyle kendisini çok iyi yetiştirmiş, çevresinde iltifat gören, saygı gören bir gençtir. Pek çok eserler yazmasına rağmen hatta şöhret olmasına rağmen daimi bir tedirginlik içindedir. İçinde hala bir arayış ve ikna olmayış vardır. Bu arayış onu iyice bunaltmaya başladığında gönül gözü açık bir zata durumu açar. Verdiği onca eserlere rağmen hala tam bir huzur içinde olmadığından bahseder. Bunun üzerine o çok yaşlı zat ona der ki, evladım, filan yerde bir paçacı var. Senin derdinin ilacı ondadır. Kendisi manevi bir sultandır. Ona talebe ol. Ne derse uygula. Bir dediğini iki etme. Başka türlü gerçek iç huzurunu, mutluluğu bulamazsın.

İmam Gazali, gider şehrin ücra bir köşesindeki işkembeci dükkanını bulur. Paçacı onun sıkıntısını gönül gözüyle görür ama ona birşey sezdirmez. İmam Gazali, kendini tanıtmaya başlarken ben şu şu şu... eserlerin sahibi diye saymaya başlayınca adam Eeeeh der, uzatma arkaya geç de şu bulaşıkları yıka!. Mutfakta yığın halinde öyle yağlı bulaşıklar vardır ki bazıları kurumuş iyice yapışmıştır. İmam Gazali mutfağa geçer, onları tırnaklarıyla tek tek kazımaya başlar, her seferinde tırnakları çok incinir ama hiç itiraz etmez. İki yıl bu şekilde sessiz, sözsüz işkembeciye hizmet eder ama hizmette kusur etmez. İki yıl sonra bir gün paçacı gülümseyerek mutfağa gelir, Yavrum der, artık manevi eğitimin tamam oldu. Şimdi git, insanlığa faydalı olacak en kıymetli eserlerini vemeye başla. Yolun açık olsun.

Bu günden sonra hazret gerçek iç huzurunu bulur, sayısız incelik ve güzelliklerle dolu eserlerini vermeye başlar ve herkesin tanıyıp sevdiği, hürmet ettiği İmam Gazali Hazretleri olur.

----- 

Selam, sevgi ve saygı ile.

Nezihe