Sevgili Babaciğim,

Bu güzel Ramazan ve de Cuma gününde bütün dualarımız karşılıklı inşaallah. Size, sevgili Çiğdem Hanıma ve bütün gönül dostlarımıza sonsuz sevgi ve selamlarımı gönderiyorum.

Bu sabah gün ağarırken yeni penceremin önündeydim. Bu kez kuzey doguya bakıyor pencerem. Eski evimde gün batımını seyrederdim olanca ihtişamıyla. Şimdi gün doğumundaki mucizevi güzellikler seriliyor önüme... O yavaş yavaş aydınlanan, renkten renge giren gökyüzü, Denize yansıyan ışık hüzmeleri. denizin durgun yüzünde hafif rüzgarla oluşan titremeler, uzayan gölgeler, uçuşan martılar, koca koca gökdelenlerin gizemli bir grilikten sıyrılarak camlarında maviyi yansıtmaları... Kısaca yine yeni bir güne merhaba diyoruz... Rabbım bunları görecek bir göz verdiyse bize, şükrünü eda edebilir miyiz?.

Dün akşam üzeri , iftara yakın küçük kızım; canım sıkılıyor anne dedi  Aman evladım nasıl olur dedim, vaktin mi var.?. Sonradan hatırladım aynı yaşlarda iken yazın annaname misafir giderdik te benim de canım sıkılırdı bazen , ben de söylerdim aynısını. Annanem de gülümsiyerek bize hikayeler anlatır, birisinin canı sıkılmaya başladımı büyüdü demektir derdi.. Evet çocukların hayal dünyası, düşünceleri o kadar yoğundur ki asla sıkılmaz. Ancak büyüdükçe zamanını nasıl değerlendireceği konusundaki yanlış yönlendirmeler sonucunda başlar hiçbir şeyden mutlu olmamaya , sıkılmaya... Oysa boş zaman yoktur , boşa harcanan zaman vardır. Zaman malayani şeylerle harcanmayacak kadar değerlidir aslında.. Rabbımın bize verdigi nimetler karşısında , hatta sadece sağlık nimeti karşısında bile hiç sıkılmaya hakkımız yok. Böyle sağlıkla yaşadığımız için şükredip gorebildiğimiz dünyayı resmedebilir, duygularımızı , sevinçlerimizi , üzüntülerimizi hikaye, anı yada şiir halinde yazabilir, fiili dua ederek bir hobi ya da işle uğraşabiliriz. Hatta yemek yapmak, ev düzenlemek bile maharetli ellerde ve halis niyetle yapılınca bir sanata dönüşmez mı ki?
 
Böyle konuştuk kızlarla. On dakika sonra mutfakta hep beraber iş bölümü yapmış yemek hazırlıyorduk. Dün gece sofrayı hazırlamayı , dekorasyonu, sunumu, herşeyi onlara bıraktim.... Çok büyük bir ciddiyetle ve zevkle hazırladılar. Her biri yemeğe bir katkıda bulunduğu için midir nedir çok çok lezzetli buldular. Hatta bu gecenin menüsünü yine onlar hazırlamaya karar verdiler.

Sonra da uzun bir gece yaşadık birlikte... Onları dinlemek ve konuşturmak güzeldi. Aslında çocukların anlatacak o kadar çok şeyi var ki... Bazen biraz nazlanmak, biraz kedi gibi sevilmek hoşlarına gidiyor ama aslında ciddiye alınmak onların istediği. Ciddiye alınmak ve sorumluluk yüklenmek. Kararlarını verip sonuçlarını yaşamak ihtiyaçları olan...

Bir yazıda okumuştum geçenlerde... Biz Türklerde çocuk eğitirken söyle başlanır diyordu; daha yeni yürümeye başladığında çocuk sendeler , ya da dikkatsizce koşar ve düşer kafasını da ya masaya , ya sehpaya çarpar , biz de hemen koşar sehpaya- masaya söyle birkaç tokat vurur;  al sana , al sana pis sehpa niye çocuğumun canını acıttın. deriz. Sonra da çocuğu kucaklar, birşey yok bişey olmadı ağlama bak ben onu dövdüm deriz... Oysa yapılması gereken nedir. Çocuk düşüp kafasını vurunca, onu kucağına alıp sakinleştirdikten sonra; bak evladım burda sehpa - masa var böyle koşarsan dikkat etmezsen kafanı ona çarparsın ve canın acır. Bir daha koşarken dikkat et, düşüp kafanı vurma demek lazımdır. Ancak böyle, çocuk yanlıs  yapanın dikkatsizlik edenin kendisi olduğunu anlar. Hata kendisindedir ve bir daha yapmamalıdır yoksa canı yanar, bunu öğrenir. Aksi halde ne öğrenir? Ne yaparsa yapsın hatayı karşısındakilerde aramayı, faturayı başkalarına kesmeyi öğrenir. Değil mi?

Sevgi ve saygı ile ellerinizden öpüyorum. Rabbime emanet olun.

Kızınız Özden

.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :