Muhterem hocam,

    Bugün de ilk defa karşılaştığım bir insanla tatsız ama ardından kendimi bir kere daha anladığım bir olay yaşadım. İftara davetliydik. Askeri lojmanlarda oturuyor akrabamız. Yaşananla ilgili şu kadarını yazayım. Artık klasik hale gelen kamusal alan konuşması veya düşüncesi veya her neyse!!!. Beş dakika süren bu hal benim anlayışlı davranmamla bitti. O yoluna biz yolumuza gittik. Ama ben bu olayın ardından akrabamın evine girmeden önce bir müddet katıla katıla ağladım. O sinir yıpranması hali geçtikten sonra eve girdik. Tabii hemen gözlerimden anladılar ve teselli muhabbeti başladı. Onlarla konuşurken yaşananları anlatırken yaptığım yanlışları buldum. Böyle bir olay ilk defa başıma geldiği içindi bu yanlışlar. İnşallah bir daha yaşamam ama eğer olursa bu şekilde veya başka bir şekilde nasıl davranmam gerektiğini öğrendim. Yani ne kadar doğruydu. "İnsan kendisini en iyi karşısındaki insanda tanır".

     Eve gelince olayı geri sardım. Kare kare hatalarımı buldum. Dünkü yazımda insanlara karşı hoşgörümü yitiriyorum anlamında yazmıştım. Ama bugün karşılaştığım insanla aramızda oluşan ateş hattının alev almasını benim hoşgörülü davranışım engellemişti. Zahirde evet kimse zarar görmeden ( çünkü en çok akrabamı düşünmüştüm ) olay sonuçlandı ama ben batında hiç rahat değilim. Ancak en büyük kazancım bu yaşadığımdan kendimi bir kere daha anlamış olmam. Elhamdülillah. O halde dedim ki hayatta en önemli şeylerden birisi de kavramları doğru yerde yaşamak. Bu da ancak insan-ı kâmil işi. Yüce Allah bu yolda yürümeyi nasip eder inşallah.

    Muhterem hocam,

   "Seni anlıyorum " diye başlıyor yazınız. Hürmetle ellerinizden öpüyorum efendim. İkinci bölümde ki cevabınız da başım gözüm üstüne. Sonsuz kere kabulum efendim. Ancak hocam, artık iyice anladım ki ben başka iklimlerde yaşamayı beceremiyorum. Gelen mailleri okudum da burada size bazı hitap biçimleri bile beni üzüyor. Siz yüce bir ruha sahipsiniz bendeniz insanlara takılı kalıyorum. Bugün yaşadığım olayda ki gibi donkişot misali yel değirmenleriyle savaşa savaşa eve geliyorum çoğunlukla. Bunlarda beni geri çekiyor okumakla faydali işle meşgul olacağıma yaşananlara üzülmekle geçiyor zamanım. Benim seyr-ü sülük dairem çok dar çaplı hemen başa dönüveriyorum.

      Hocam, her zaman el verdiniz müteşekkirim. Ama bilmelisniz ki size karşı hep şükranla hürmetle doluyum efendim. Sayenizde aşarmıyım bilmiyorum ama yolun başında olsam da sizin ardınızdan yürümek benim için sevinçlerin en büyüğüdür. Bütün bu hay huy içinde hayatımın en zevkli işi size yazmak, hayatımın en heyecanlı işi sizden cevap beklemek, hayatımın en üxücü işi dairenin başına geri dönmek, hayatımın en güzel işi de sizden birşey öğrenmek efendim.

     Sağlığınıza, mutluluğunuza, huzrunuza duacıyım,

    Hürmetlerimle efendim. 

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :