Sayın Göksu Bey,

24.10.2006 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, son gönderdiğin mail beni çok duygulandırdı, hatta ağlattı. Gözümün önünde on sene önce yaşadığım bir hatıra canlandı. Sıcak bir yaz günüydü. İstanbul’daydım. Fenerbahçe parkında oturuyorum: Minicik serçeler o inanılmaz güzellikteki sıçrayışlarıyla yerden yemek için birşeyler almaya çalışıyorlar. O sırada önümden bir simitçi geçti. Çağırdım, birkaç simit aldım. Sonra onları minicik parçalara ayırıp kuşlara attım. Bir husus beni ürpertti. Bir serçe minicik gagasına aldığı simiti yemiyor bir ağacın içine götürüyordu. Tuhafıma gitti. Serçeyi ürkütmemeye çalışarak ağaca yaklaştım. Bir de ne göreyim, ağacın içinde yaralı bir serçe bitkin vaziyette duruyordu. Demin gördüğüm serçe o aldığı simit parçasını yaralı serçenin ağzına bırakıyordu. Yarabbi, bu ne ürpertici bir olaydı. Kendimi tutamadım ağlamaya başladım. Küçücük serçeler birbirine yardımcı olabilmek, faydalı olabilmek için çırpınırlarken biz insanlar ne yapıyorduk. Gün boyu gördüklerimiz, yaşadıklarımız, işittiklerimiz, okuduklarımız hep kabalık, küstahlık, saygısızlık, nankörlük değil miydi? Yarabbi dedim, ne olur şu sahneyi yedi milyar insan görebilse. Yaşamanın, varoluşun amacının tesanüt, dayanışma, yardımlaşma olduğunun bilincine varabilsek. Allah’ım bu çağın duygusuz, anlayışsız, ruhsuz, kültürsüz, incelikten uzak insanlarına, bizlere Sen yardımcı ol, daldığımız gaflet uykusundan bizleri sen uyandır. Nefsaniyetin kör pençelerinden birbirimizi didiklediğimiz bitsin artık. Biz de “Ey zorlu nefs, diz çök önümde, yeter senden çektiğim” diyebilelim. Bütün tabiattaki yardımlaşmayı görebilelim, ders alabilelim. Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :