Kiymetli Hocam,

Kendi halinde huzur ipini bir yerinden yakalamis yasiyordum. Namazlarimda dikkatliydim, duygularim canliydi. Diger taraftan kazaya kalmis cok namazim vardi. Bunlari bir an once kilmak hevesine dustum. Surekli namaz kiliyordum. Kildikca huzurdan uzaklasiyordum. Gun geldi şevk bitti, namazlar bitmedi. Uyandim. Kaza namazi kiliyorum diye her seye kendimi kapatmistim ve aradan birkac ay gecmisti. Kendime geldigimde asabi, huysuz, kibirli, duygusuz, baskalarinin duygusunu umursamaz, hassasiyetinden ve edebinden pek cok sey yitirmis, kisacasi pek fena bir insan olmustum. Rabbiyle irtibati kopmus bir ibadet makinesi idim. Gerci artik ibadet de zor geliyordu. Ben bu yeni huzursuz halimden hic memnun degilim Hocam. Allah da memnun degildir. Hele insan bir kere boyle zivanadan cikti mi her işi hata oluyor, her hatasi da daha da kalbini karartip imanini sonduruyor.

Bu cemberden cikmakta simdi cok zorlaniyorum. Bana uygulayabilecegim, ilk basta cok agir gelmeyecek bir tavsiyeniz olur mu? Insallah kalbim tekrar yumusar.

Saygiyla ellerinizden operim Hocam.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :