Çok sevdiğim Büyüğüm,

Şeytanın musallat olmaya çalıştığını hissettiğim anlarda, adet edindim, önce, besmeleyle "..Veimma yenzeğanneke mineşşeytani nezğun, festeizbillah, İnnehu semiun alim." ayetini okuyor, arkasından euzubesmele çekiyorum. O kadar çok faydasını görüyorum ki..(ayet numarasını, hatırlayamadığım ve not defterim de yanımda olmadığı için yazamadım.)

Yine "kovulmuş şeytandan Allah'a sığınırım" dediğim bir gündü, düşünceler aldı götürdü beni. Şeytan ile Hz.Adem arasında bir kıyas yaparken buldum kendimi. Hz.Adem de kovulmuştu şeytan gibi. İkisi de Allah'ın emrini yerine getirmemişti. Hz. Adem kendisine "yapma" denileni yapmışken, şeytan da "yap" denileni yapmamıştı. Düşündüm, peki aralarındaki fark nerede başlıyordu. Neden Hz.Adem anılırken "hazreti" ifadesini kullanıp arkasından "aleyisselam" derken; şeytan anılırken lanet ediyorduk. Bir müddetin sonunda bulduğum cevap beni sarsmıştı. Çok basitmiş gibi bir gerçek ama bana o kadar çok şey söylüyordu ki. Çok küçükmüş gibi bir gerçek o kadar fark oluşturuyordu ki. Bir mahluku "aleyhisselam" yapıyor, diğerini lanetliklerin başına getiriyordu. Cevap kuşkusuz "Tevbe" idi. Resulallah'ın mübarek isimlerinin aracı edildiği bir tevbe... Allah bizleri çokça tevbe edenlerden eylesin ve tevbesi kabul edilenlerden...

Paylaşmak istedim.

Saygı ve sevgiyle ellerinizden öperim.