Saygıdeğer hocam,

         Hürmetle ellerinizden öperim.

         Efendim, müsaadenizle bayram günü yaşadığımız bir olayı  bütün gönül dostlarıyla paylaşmak istiyorum.

       Bayramın birinci  günü Hocamızın refakatinde,  Ankara’nın manevi büyüklerini ziyaret edip ellerini öpmek üzere yola koyulduk. Ziyaret devam ederken vaktin öğle saatine denk gelmesi nedeniyle gittiğimiz yerlere zahmet vermemek için Hocamızın da isteği üzerine açık bir lokanta aramaya başladık. Ama ne gezer, bir tane bile açık  lokanta bulamadık. Bayram nedeniyle tüm lokantalar kapalıydı. Bu  arada kendi aramızda konuşmaktaydık. Bir yolcu, bir yabancı gelse bu koskoca  şehirde aç kalacaktı. Onlar adına çok üzülmüştük. Hocamızın aklına  Göksu Restorant geldi ve bize ‘’Göksu Restorantın her zaman açık olacağını’’ söyledi.  Hemen oraya gittik. Gittiğimizde lokantada sadece bir müşteri vardı. Koskoca işyeri bir kişi için de olsa hizmet veriyordu. Hem yemeğimizi yiyor hem de kendi aramızda konuşuyorduk. Bu işletmenin elektrik gideri, su gideri, yakıt gideri, personel gideri vb. giderleri olmasına rağmen bir müşteri için de olsa hizmet veriliyordu. Yemek menüsünde de bir eksiklik yoktu her zamanki gibi çok zengindi. Yemeğimizi afiyetle yedik. Bu arada Göksu restorant işletmecilerinin ne kadar özel insanlar olduğunu konuşup onlar için dua ettik.         

     Bu olay Muhterem Hocam Sabri Tandoğan beyefendinin  bize anlattığı ve insanlık tarihine geçen bir olayı hatırlattı. ‘’ Olay 2. Dünya Savaşı yıllarında geçer. Paris şehri düşman uçakları tarafından bombalanmaktadır. Tüm Parisliler bu saldırılardan korunmak için evlerine, sığınaklara çekilmiş durumdadır. Ancak, bir Paris’li, meşhur Komedi Franses tiyatro salonuna oyun seyretmek üzere gider.  Oyuncular bu durum karşında şaşırırlar ve büyük bir kısmı bir kişi için oyunun sahneye konamayacağı görüşünü savunurlar. Ancak o sırada yönetmen gelir ve insanlık tarihine geçen konuşmasını yapar: ‘’ Bir kişi dahi olsa bizi seyretmeye gelmiş, bize değer vermiş, o zaman biz o bir kişi için oyunumuzu en iyi oynamak zorundayız.’’ Oyuncular çaresiz ölüm korkusu içinde ve uçak sesleri arasında sahneye çıkar ve tek kişi için de olsa  oyunu sahneye koyarlar..

        Böyle ilkeli, kurumsal yapı kazanmış müesseseler ve bunların yöneticileri insanlık tarihi adına iftihar edilecek ve her zaman şükranla anılacaklardır. Allah onlardan razı olsun ve sayılarını artırsın.  

Sonsuz sevgi ve saygılarımla