Değerli Hocam,

Sizi ve tüm gönül dostlarını sevgiyle selamlar, saygılarımı sunarım.

Bugünlerde sizin "İyi niyetli olmak yetmez. Herkes iyi niyetli" sözünüz üzerinde düşünüyorum. Bu sözü "İçindeki cevheri ortaya çıkar" şeklinde anlıyorum. Doğru söylüyorsunuz. Pasif bir iyiliğin kime ne faydası var ki. İçimizdeki iyilik gün yüzüne çıkmalı. İşte geldik işte gidiyoruz.

Aktif bir iyilik nasıl olur diye düşününce, bunu da iki yönlü anlıyorum. Birincisi, insan içindeki güzellikleri korumanın savaşını vermeli. Bu da, sizin bizlere sık sık hatırlattığınız gibi, dışarıdan gelebilecek sözlü ya da davranışsal çeşitli saldırılara karşı son derece dikkatli ve uyanık olmakla mümkün. İkincisi de diğer insanlarla iletişim halinde olarak, bugün kime nasıl yardımcı olabilirim şeklinde, insan iyiliği ve güzelliği yaymaya çalışmalı. İnsanı insan yapan yine insandır, dersiniz. Demek ki kabuğumuza çekilmekle tekamül olmuyor. Tabi insanlarla iletişimde sizin basamak metodunuzu da mutlaka uygulamalıyız ama acı çekmekten korkup da kabuğumuza çekilmenin de bir manası yok değil mi? Zaten bu korku da insanın nefsinden gelmiyor mu? Biraz cesaret ile hayat sularının içinde yüzmeye çalışmalı, yenilikleri ve güzellikleri keşfetmeliyiz. İyilikleri ve güzellikleri paylaşmalı, etrafımıza yaymalıyız. İçimizdeki güzellikler dalga dalga tüm evrene yayılmalı. Bu bazen bir dua ile, bazen bir gülümseme ile, bazen paylaşılan bir simitle ve daha nicesiyle mümkün.

O halde hayat avuçlarımızın arasından akıp giderken neyi bekler insan? Herhalde tohumun filiz verip gün ışığına çıkabilmesi için de zamana ihtiyacı var. O halde yapılacak iş filizlenen tohumu sevgiyle, iyilikle daha çok beslemek. Böylece filiz, bir gün bir fidan, derken bir ağaç olur ve şefkatli kollarını herkese uzatabilir inşallah. Gündüzleri güneşe, geceleri aya selam verip; insanları, hayvanları, kısacası tüm evreni sevgiyle kucaklayabilir inşallah.

Değerli Hocam,

Selam ve dua ile gül ellerinizden öper, sizi ve tüm gönül dostlarını Allah'a emanet ederim.

Gül Uçar