Sayın Cahit Bey,

4.12.2009 tarihli mailinizi aldım.

Değerli yavrum, bu mesele kıldan ince, kılıçtan keskin. Psikologlara sorsan her kafadan bir ses çıkar. Hele çevrendeki insanlara sorsan aman Allah herkes akıldâne kesilir.

Değerli yavrum, ben genel bir ifade kullanamam. Şöyle yapmalı, böyle yapmalı diyemem. Ama senin yerinde ben olsam şöyle hareket ederim: Mâdem ki bu yavruyu otuz günlük aldın, sizi ana baba bildi, aradan altı yıl geçti, ne arayan var ne soran var. Şimdi gerçeği söyleyeceğim diye bu melek gibi yavrunun iç dünyasında fırtınalar yaratmanın ne âlemi var? Acaba onun melek ruhu bu acı gerçeği kaldırabilir mi? Bu ıstırabı taşıyabilir mi? Bir ömür boyu onu ıstırap içinde yaşatmış olmaz mıyız? Acaba benim anam kim, babam kim diye geceleri zehir olmaz mı? Başını koyduğu yastık ona diken gibi batmaz mı?

Değerli yavrum, bugün öyle ana babalar var ki çocuklarını şımartıyor, şımartıyor, toplumun başına bela ediyor. Öyle ana babalar var ki çocuklarını eve para getirsin diye küçük yaşta fuhşa sokuyor. Öyle ana babalar var ki çocuklarına tek aşıladıkları para aşkı, mevki makam aşkı. Yani böyle olmaktansa çocuğun dürüst, temiz ellerde İslami bir edeple, saygıyla, ihtimamla yetiştirilmesi, bir ömür boyu sevgi ve saygı ile yaşaması daha iyi değil mi? Gerçeği söyleyip de ne olacak? Sen doğduğun zaman terk edildin, ana kim, baban kim belli değil. Biz seni otuz günlükken aldık demenin ne faydası olacak? Bu sözü hangi yaşta söylersek söyleyelim onun içinde en büyük fırtınaları yaratmaz mı?

Kıymetli yavrum, dikkat edersen başta kendimi senin yerine koydum. Öyle cevap veriyorum. Sözlerim yanlız senin hassas, ince, tertemiz kalbine mahsus. Artık sen ne düşünürsün bilemem. Daha iyisini Allah bilir. Ama ben, naçiz kul, böyle düşünüyorum. Karar senin.

Her zaman maillerini bekler selam, sevgi ve saygıların hiç bitmeyecek olanını sunarım.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :