Sayın Sami Melih Bey,

12.12.2009 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, insanlık tarihinde Hazret-i Adem’den bugüne kadar böyle bir durum görülmedi. Birileri mütemadiyen bize saldıracak, hakaretler edecek, otuz beş bin evladımızı şehit edecek sonra biz onların önünde yerlere kadar eğileceğiz. O eli kanlı katilleri cennet yurdumuza ala-ü vala ile buyur edeceğiz, onları krallar, imparatorlar gibi ağırlayacağız, törenlerde eli kanlı terör örgütünün elebaşısını göklere çıkan sayhalarla ve resimleriyle yücelteceğiz. Sonra bu adamlar yurdumuza girdiklerinin ertesi günü sokak hareketlerine başlayacaklar. Para verip çocukları kandırarak polisimize ve orduevimize, orduevi lojmanlarına alçakça saldırıp taş yağmuruna tutacaklar. Ondan sonra herbirini milyarlara aldığımız belediye otobüslerini yakacaklar. Dersinden dönen kız evladımızı molotof kokteyliyle yakacaklar, özel arabaları yakıp, yıkıp tahrip edecekler, dükkanlara molotof kokteyli atıp milyarlarca liralık malları mahvedecekler. Hiç bir günahı olmayan hayatlarının baharındaki yedi evladımızı alçakça,şerefsizce şehit edeckler. Polis arabalarını ateşe verecekler ve biz bu alçakların, bu şerefsizlerin karşısında sadece serinlesinler diye su sıkacağız. İşte bu noktada benim aklım almıyor. Çıldıracak gibi oluyorum, geceleri uyku uyuyamıyorum. Bir kendini savunma vardır. Ne yazık ki biz kendimizi savunamıyoruz. Herkes küçük hesaplarla köşesine çekilmiş, çıt çıkmıyor. Biz sadece boynumuzu eğiyor, bize taşatanlara, bize küfredenlere, malımızı ve canımız yakanlara dostluk elini uzatıyor yalvarıyoruz. Ne olur dost olalım, diyoruz. Aynen bir dilenci gibi utanıyor, sıkılıyor, yalvarıyoruz. Ne olur Allah’ını seversen dost olalım diyoruz. İşte bu davranış beni çıldırtıyor. Bizim bir Kürt sorunumuz yoktu ki Kürt açılımı olsun. Asırlarca biz Kürt kardeşlerimizi canımız ciğerimiz bildik, onları bağrımıza bastık, kız alıp kız verdik, akraba olduk. Onlar bakan oldu, başbakan oldu, cumhurbaşkanı oldu sadece iftihar ettik. Onlarla gurur duyduk. Şimdi durup duruken önce bir Kürt sorunu arkasından bir Kürt açılımı icat edildi. İş o hale geldi ki polisimizden ordueverimize kadar bütün değerlerimiz taşlanıyor. Şimdi siz soruyorsunuz ne yapabiliriz diye. Bilmem ki yavrum. Hükümetinin suskun, meclisinin suskun, ordusunun suskun, üniversitelerinin suskun, basınını suskun, televizyonlarının suskun, kamuoyunun suskun olduğu bir ülkede benim gibi yardım olmadan yürüyemeyen bir pir-i fani ne yapabilir, ne söyleyebilir? O sadece gece gündüz kan ağlıyor.

Allah cümlemizin yardımcısı olsun. İnşallah sonumuz hayırlı olur.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :