Sayın Aynur Gülşen,

5.1.2010 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, önce şunu söyleyeyim: Cem Yılmaz’ın filmine gitmek bir facia değil mi? Kendini bilen insanlar, beyefendiler, hanımefendiler onu televizyonda beş saniye bile görmeye tahammül edemiyorlar. Bilmiyorum yavrum, bu affedilir bir durum değil...

Sevgili yavrum, Allah insanları sevgisinden yarattı. Allah, hepimizi, bütün insanları seviyor. Ama bizim bitkisel hayattan kurtulup duyan, düşünen, muhakeme eden, mukayese yapan, tekamül eden insanlar olmamızı istiyor. Her gün daha iyiye, daha güzele, daha mükemmele giden bir çizgide olsak ne kaybederiz? Yüce Peygamberimiz “İki günü birbirine eşit olan ziyandadır.” Buyuruyor. El ele versek, birbirimize yardımcı olsak, birbirimize sevgi ve saygı duysak, mutlu yarınlara koşsak ne kaybederiz?

Değerli yavrum, Allah kimseyi cehenneme atmıyor. İnsanlar kendi düşünceleriyle, kendi kararlarıyla, kendi yaşantılarıyla cehennem doğru koşuyorlar. Olay bundan ibaret yavrum. İnsanların cehenneme gitme özgürlüğü de var. Bazı insanlar bile bile, göz göre göre bu yolu seçiyorlar. Eh, ne diyelim. Kendileri bilirler. Mübarek olsun. Şunu da söylemek isterim kimse cehennemde ebedi kalmayacak. Cehennem bir temizlenme, arınma, güzelleşme yeri. Orada insanlar acı çekerek, ıstırap çekerek, çile çekerek temizlenecekler. Olay bundan ibaret. Dikkat edelim çevremize kimin cennete, kimin cehenneme gideceği daha bu dünyada belli olmuyor mu...

Biz sade kendimiz için değil yeryüzündeki tek istisna olmadan bütün insan kardeşlerimiz için de cenneti dileyelim. Hazret-i Ebubekir diyor ki “Allah’ım, Beni cehennemine at, vücudumu öyle büyüt, öyle büyüt ki benden başka kimse oraya giremesin.” İşte bir insan ancak bu kadar yücelebilir...

Bir kimsenin Yunus gibi cennetin de cehennemin de üstüne çıkıp Allah aşkıyla dolabilmesi için onun haliyle hallenmesi gerekmez mi? Bu nedenle büyüklerin sözlerini taklide kalkmak bizim ne haddimize?

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :