Çok sevdiğim Büyüğüm,

Müsaadenizle bir arkadaşıma geçmiş bir anımı anlatırken anımsadığım melek gibi bir insandan bahsetmek istiyorum:

Üniversite iki veya üçüncü sınıftaydım. Bizim üniversite hastanesinin ortopedi kliniğine gitmem gerekti. Sıramı alıp beklemeye koyuldum. İçeriye girdiğimde, genç yaşlarda bir hanım doktor karşıladı beni. Ama yüzünde garip bir ifade vardı. Melek gibiydi sanki. Öyle bir pozitiflik algıladım ki... Daha sonra şikayetimi dinledi, teşhis etmeye çalıştı. Hislerim beni yanıltmamıştı. Nezaket, incelik, zariflik, sanki bütün güzel sıfatları üzerinde toplamıştı. Öğrenci olduğum halde bir başbakanı muayene ediyormuş gibi muayene etti beni. Sabırla dinledi. Birkaç hareket yaptıracağı zaman en nazik ifade ile yapmam gerekenleri söyledi. Saygıyla, edeple... Ben bu doktoru hayatımda ilk ve son kez orada gördüm. Aradan yedi seneye yakın bir zaman geçtiği halde bu gün size ondan bahsediyorum, her aklıma geldiğinde ona dua ediyorum. “Allah işlerini rast getirsin” diyorum. Sonra anladım ki, aslında ona dua etmek, insanlığa dua etmekti. Benim gibi birisi yedi senedir her aklına geldiğinde dua ediyorsa, diğerleri neler yapmıyordur? Hele bu iyilik dileklerine kümülatif olarak baktığımızda herhalde ortaya dağ gibi bir şey çıkar. Bence sırtı yere gelmez bu insanın. İyi niyetli olmak; edep, tevazu, sevgi, saygı, incelik, zerafet ile donanmak; işini iyi yapmak; çalışkan olmak, bunlar hep insanı otomatik olarak yükselten değerler.

Eminim ki bu mübarek doktor, benden sonraki hastasını muayene ediyorken beni unutmuştur. Ama benim yedinci senem. Allah kendisinden razı olsun! Hürmetle Ellerinizden öperim.