Sayın Ayşe Hanım,

12.2 2010 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, rahmetli annem edebiyat öğretmeniydi. Üç yabancı dil bilirdi. Çok kültürlü bir hanımefendi idi. Benimle ilgilenirken tek düşüncesi beni gelecek günlere hazırlamaktı. İlk defa üç yaşında bakkala gittim, bir kibrit aldım. O günün heyecanını hiç unutamam. Elimde kibrit kendimi muzaffer bir kumandan gibi görüyordum. Dört yaşında annem bana yemek yapmasını öğretti. İlk yaptığım yemek maydonozlu, domatesli pirinç çorbası idi. Beş yaşında çamaşır yıkmasını, ütü yapmasını öğretti. İlkokula başladığım zaman “Oğlum,” dedi, “artık kocaman bir delikanlı oldun. Bundan sonra kendi kahvaltını kendin hazırlayacaksın.” Sabahleyin kalkardım. Rahmetli babannemin “dilitli sahan” dediği bir bakır sahanımız vardı. Ona tereyağı koyardım, gazocağını yaktıktan sonra yağı eritir, iki yumurta kırardım. Tam kıvamında ateşten indirir, üzerine karabiberi serperdim. Yemeye doyum olmazdı. Sonra tenekeden tabağa bal çıkarır, üstüne yerdim. O günleri bir masl gibi, bir rüya gibi hatırlıyorum. İlkokulda ikinci sınıftan itibaren öğleyin eve gelir, sobayı yakar, külünü dökerdim. Ertesi günün odununu, kömürünü çıkartır, çırasını yarardım. Sol elimin işaret  parmağındaki üç santimlik yara o günlerin hatırasını taşır. Sonra elime fileyi alır akşam ne yemek pişecekse malzemelerini alır gelirdim. Menüyü tanzim bana aitti. Sonra evi süpürür, toz alırdım. Eğer fasulya, nohut gibi bir şey pişecekse tencereye su koyar sobanın üstüne bırakır, onları haşlardım. Sonra da oturur ders çalışırdım.

Değerli yavrum, rahmetli annem eve cumhurbaşkanı gelse eline pirinç tepsisini verir, “Ayıkla bakalım,” derdi. “Senin yaptığını herkes yapar. İş, bu pirinci adam gibi ayıklamakta.”

Mesele evde tufeyli, parazit bir insan bırakmamaktır. O evde oturan herkes evin düzenine bir katkıda bulunacaktı. Bazı erkekler geliyor, ayaklarını yayıyor, hayvan gibi oturuyor, önüne yemeğin gelmesini bekliyor. Halbuki Peygamber Efendimiz eve geldiği zaman çevresine bakarmış, evin süprülmesi gerekiyorsa süpürürmüş, tamire muhtaç bir terlik varsa tamir edermiş. Evin bir noksanı varsa çarşıya gider, tedarik edermiş. Böyle yapmayan herkes benim nazarımda hayvandır.

Değerli yavrum, bilmem ne demek istediğimi anlatabiliyor muyum? Artık iş senin zekana kalıyor.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :