Saygıdeğer Hocam;

Dün iş yerinde denizi seyrettim. Lodosla kabarmış, yükselmiş dalgaların kıyıya vuruşlarını dinledim. Gönlüm de, lodos vurmuş deniz gibi kabarmada... Ah ! içindekileri bir dökebilse, vuslata erebilse, belki sükuna erecek. Şairin; “Mısralarım göz yaşlarımın kelimelere dökülmüş halidir” dediği gibi, inşallah cümlelerim de gönlüme düşenlerin aynası olur. Söz kalpten çıkarsa, kalplere işler, ama dilden çıkarsa kulaktan öteye geçemez der, bir Arap Atasözü…Dilerim ki sözlerim kalpten çıkar, nefsi emmaremin kiriyle kirlenmeden…

Hayatı düşündüm, dedim ki hayat, böyle dalgalı, fırtınalı bir deniz gibi…Kimi zaman ürkütücü, endişe verici, ama bu delirmiş denizin ortasında, sükut içinde “Hüdai Yolunda” ilerleyebilenler var. Aziz Mahmud Hüdai Hazretleri, bir Cuma kayıkla Üsküdar’dan Sultanahmet camiine vaaz vermek için geçmek ister. Hava fırtınalıdır ve deniz adeta delirmiştir. Hiçbir kayıkçının, o havada denize çıkmayı gözü kesmez. Ancak, birisi “Efendim der, ben sizi geçirmek istiyorum.” Kayığa bindiklerinde, Besmele ile çıkarlar yola. Kayıkçı, Hüdai Hazretlerinin söylediği istikamette gider ve hayretler içinde kalır. Kayığın her iki tarafında deniz fırtına ile çalkalanırken, onların geçtiği güzergah sütlimandır. O tarihten sonra o istikamet “Hüdai Yolu” diye anılır olur. Hayat ta böyle, bazen süt liman, bazen de fırtınalarla bizi alabora edercesine delirmiş bir deniz. Ama, bu denizin ortasında Hüdai Yolunu seçenlerdenseniz, yani Hakka Teslimiyetiniz tamsa ne yıkılır, ne de alabora olursunuz. Güven içinde, UKBA limanına ulaşırsınız. Ne mutlu Şeksiz, şüphesiz HAKKA TESLİM OLANLARA… Bir gün abdest alırken, Allah’ı düşündüm. O an içimden taa derinlerden bir ses sanki bana nasihat ediyordu. Olur ya bazen, nefsinizin sustuğu anlarda, içten birinin konuştuğunu hissedersiniz. Kimileri ona vicdanın sesi derler… Halbuki, vicdanın sesi denilen içinizdeki, özünüzdeki ALLAH’ın seslenişidir. O ses bana diyordu ki; “Kendine güvenenler yolda kaldı, yalnız Allah’ a güvenenler, O’na teslim olanlar maksuda erdi.” 

Bazen, o kısıtlı aklımızla, sınırlı kudretimizle her şeyin, üstesinden geleceğimizi sanıyor, bilmeden eleştiriyor, yargılıyor, kendimizi bir adam sanıp, ahkamlar kesiyoruz. Mevlana  mesnevisinde “ Gökler ve yeri elma farzet ki, Allah’ın kudret ağacından yetişir.Sen elmanın içindeki kurt gibisin.Ne ağaçtan haberin var, ne bahçıvandan. Elmayı del çık da etrafına bak” der. Bizde bu misal, elmanın içindeki kurt gibi yaşayıp gidiyoruz. Baş gözümüz açık, “görüyoruz” diyoruz. Aslında, sadece “bakıyoruz.” Bakmakla görmek arasında dağlar kadar fark var. Ama, ne yazıktır ki biz bunu hala fark edemedik. Resulullah, “ Bu dünyada ama olan, ahirette de amadır” der. Biz hala bunu fiziki körlükmüş gibi algılıyoruz.Henüz bilemedik, henüz göremedik ve maalesef henüz olamadık… Bunları düşünürken gönlüme  bazı mısralar düştü:

Cevizi kırmayan, hepsini kabuk sanır.

Hakikatini bilmeyen, kendini et kemik tanır.

GARİP sen gör hakikati, bul can içre canı,

Bulmadan göçer isen ol canı,

Ardınca derler, “Ama geldi, Ama gider.” 

Baş gözünün ama oluşu zor bir imtihandır ancak, gönül gözünün ama oluşu bir felakettir. Hızır a.s. Bir gün ama bir zatla karşılaşır. O’na der ki, “Ben Hızır’ım dilersen Allah’ın izniyle gözlerini açabilirim.” Ama zat, “Hayır der, ben Allah’ın hakkımda takdir etmiş olduğu kaderi, bu gözlerden daha çok severim.” İşte baş gözü ama, fakat gönül gözü ışıl ışıl gören bir kul…    

Dilerim ki, Yüce Allah bizleri son nefesimizi vermeden, amalıktan kurtarır ve kendisine hakiki KUL olanlardan eyler, inşallah. 

Kıymetli Hocam, mübarek ellerinizden hasretle öpüyor, dua ve nasihatlerinizi bekliyorum. Size, Çiğdem Hanıma ve tüm gönül dostlarıma en içten sevgi, saygı ve selamlarımı sunuyorum.

Allah’a emanet olunuz.

“GARİP”