Değerli Hocam,
Sizinle bir durumu paylaşmak istiyorum. Ben size ne kadar dikkat edersem edeyim yinede mide rahatsızlığımın olduğunu söylemiştim, sizde demiştiniz ki "Yavrum işi kökünden halletmek istiyorsan, incitmeyecek ve incinmeyeceksin. " Sonra başka bir mailime cevaben: "Seni deli eden şey yine sendedir sende. " Yunus'un bu mısrası üzerinde düşünmemi nasihat buyurmuştunuz. Yine aşka bir mailime cevaben de : "Muhammedi neşeye geçmek için daha ne bekliyoruz?" demiştiniz. Yine her zaman tekrar ettiğiniz İshak Peygambere ait bir cümleyi söylemiştiniz : "Yol uzun yük ağırdır bu yükle yola dayanamazsınız, yüklerden kurtulunuz. "
İnanın bu söyledikleriniz benim hayatımı değiştiriyor. Herşey gittikçe berraklaşıyor, duruluyor, olaylara ve insanlara takılmadan yürümek, dünyaya geliş amacımı adeta çiviyle beynime yerleştiriyor. Ve net olarak dünyaya geliş amacımın; tekamül etmek, kendimi her gün her an yeniden aşmak olduğunu idrak edebiliyorum. Ve bu beni muazzam derecede mutlu ediyor, canlı kılıyor, neşeli kılıyor. Hayatımın direksiyonuna ben geçiyorum ve asla zar atmıyorum, gerisinde de tevekküle gidiyorum. Bu inanılmaz, muhteşem bir yaşam serüvenine dönüşüyor.
Yunus'un mısraları ne kadar derin, hadis, i şerifler ne kadar derin, ayet-i kerimeler ne kadar derin... Bir saat bile düşünmek insana ne fetihler getiriyor, ne güzellikler katıyor. Adeta ucu bucağı olmayan bir okyanus gibi...
Ben zaman zaman sizi incittim, kırdım, tahta kurusu aklımla itiraz ettim, çok şımarıkça, gereksiz hareketlerde bulundum zaman zaman,  ama siz her defasında beni sevgiyle bağrınıza bastınız. "Gel yavrum" dediniz, "Baba-kız el ele verelim" dediniz. Ve hiç bırakmadınız. Bu nasıl bir yürek? Bu nasıl bir iman ? Akılla izahı mümkün değil. İyi ki bırakmadınız, iyi ki tuttunuz ellerimden, ne yaparsam yapayım hakkınızı ödeyemem... Allah yürüdüğümüz bu çetin yolda adımlarımızı sağlam attırsın, bizi düşmekten korusun ve bizi erenlerin himmetinden mahrum bırakmasın. Sizi çok pek çok seviyorum. Gül kokulu mübarek ellerinizden öpüyorum. Müsaadenizle...