Sayın Lale Hanım,

1.3.2010 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, sayın doktorların işine karışmak haddim değil ama ben farklı düşünüyorum. Hayatta tedavisi olmayan hiçbir hastalık yoktur. Her hasta iyileşebilir. Bu durum senin ağabeyinin hanımı için de bahis konusu. Bana göre o, çocukken şımartılmış, her dediği yapılmış, her isteğine boyun eğilmiş. Şimdi doktorların panik atak dedikleri duruma ben firavun hastalığı diyorum. Yani bir firavun gibi ille benim dediği olacak, benim dediğim yapılacak, itiraz istemem. En ufak bir itiraz, karşı konulma halinde bu kimseler çileden çıkyorlar. Artık bağırıp çağırmalar, vurup kırmalar gırla gidiyor. Burada senin ağabeyinin hatası bana göre onun nefsani davranışlarına evet demek ve normal zamanlarında ona ekmek su kadar muhtaç olduğu sevgiyi, saygıyı, ilgiyi göstermemek. Öyle hassas kadınlar var ki onların bütün hücreleri sevgi özlemiyle doludur. Gülten Akın bir şiirinde:

        “Bir büyük oyun kardaş, yaşamak dediğin

        Beni ya sevmeli, ya öldürmeli”

diyor. Örnek vermek gerekirse ben de öyleyim. Benim asıl gıdam ekmek ve su değil, sevgidir, saygıdır, ilgidir. Ben sevilmediğimi hissettiğim an yaşamak da istemem. O zaman hayatta her şey anlamını kaybeder. Yunus Emre hayatı iki kelimede özetliyor: “Sev, sevil”.

“Duruş, kazan, ye, yedir

Bir gönül ele getir

Hepisinden iyisi

Bir gönüle girmektir.”

Diyor ve ilave diyor:

        “Aşk gelicek, cümle eksikler biter.”

Anadolu’da bir söz vardır: ”Deli deliyi görünce mızrağını indirir.” derler. Eğer ağabeyin ilk günden itibaren hanımının şımarıklıklarına  ve nefsani davranışlarına karşı çıksaydı, daha fazla bağırarak “Yeter ulan, kes” deseydi ama bunun yanısıra normal zamanlarında ona sevgi, saygı, ilgi gösterseydi durum böyle olmazdı. Bana göre hastalığın asıl sebebi kadının beklediği sevgiyi görememesi. Zaten klasik erkek tipinde bu hep böyle oluyor. Nice erkek tanıyorum, daha kapıdan girerlerken bir çehre, bir surat, yemek hazır mı, diyorlar. Gel de çıldırma. Ne olur yemek hazır olmazsa? Biraz ekmek, biraz peynirle de pekala karın doyabilir. Hayat yalnız yeyip içmek midir?

Yapılacak iş onun yanına oturup saçlarını okşamak, onun güzelliğini söylemek. Ellerini ellerinin arasına alarak ona Özdemir Asaf’ın Lavinya şiirini okumak:

        “Sana gitme demeyeceğim,

Üşüyorsun, ceketimi al

Günün en güzel saatleri bunlar

Yanımda kal

Sana gitme demeyeceğim

Yine de sen bilirsin

Yalanlar istiyorsan yalanlar söyleyeyim,

İncinirsin

Sana gitme demeyeceğim,

Ama gitme Lavinya

Adını gizleyeceğim

Sen de bilme,

Lavinya...”

Kıymetli yavrum, belki, bu satırlar tuhafına gidecek. Ama şunu iyi bil ki zeki, kültürlü, görgülü, ince ruhlu bir erkeğin bakışlarına, okşamalarına, iltifatlarına bigane kalacak bir kadın daha dünyaya gelmedi. Bütün mesele sıcak, sımsıcak, sevgi dolu, saygı dolu, edep dolu, incelik dolu bir yaklaşımda. Tabi bu yaklaşım sıcak olduğu kadar da samimi, içten, yürekten olacak. Hastanın özellikleri tanınacak, üstüne üstüne gidilmeyecek. Onu rahatsız eden bütün nüanslardan uzak kalınacak. Dışarıdan gelindiği zaman o öyle bir kucaklanacak ki o sımsıkı sarılış onun ruhundaki bütün sıkıntıları atacak, bütün karanlıklar ışıkla, renkle dolacak.

Acaba, senin kardeşin bunları yapıyor mu? Eğer “Ulan, gene bu deli karıyı mı göreceğim” diye geliyorsa, ona bakışlarıyla bunu hissettiriyorsa kadın delirmesin de ne yapsın? Ben olsam ben de çılgına dönerim.

Değerli yavrum, lütfen bu satırları tekrar tekrar oku. Ağabeyine de okut. Bunlar boş sözler değil, bir ömrün muhassalası.

Böyle birkaç doktorun insan ruhundan uzak, insan ruhunun büyüklüğünden, yüceliğinden, tanrısallığından uzak sözleriyle hüküm vermek bizi yanıltır.

Dediklerimi yapın. Ama harfiyyen yapın. Eğer müspet sonuç alamazsanız bütün kitaplarımı Kızılay’da yakacağım. Ben boşuna konuşmam. Nice doktorun şifa bulmaz dediği hasta bu fakirin yanında huzura, sükuna kavuştu. Lütfen benim sekiz ciltlik “Gönül Sohbetleri” kitabım ve merhum eşim Rana Hanım’ın “Günlüğümden” isimli eseri daima ağabeyinin evinde, gözönünde bulunsun ve mümkünse her gün kitaptan bir bölüm okunsun. Diyeceklerim bu kadar.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :