Sayın Fatma Ferahnaz Hanım,

3.3.2010 tarihli mailinizi aldım.

Değerli yavrum, hayat böyle. Bazan haksızlıklar, bazan yanlış anlaşılmalar, bazan iftiralar, bazan çamur atmalar. Bunların hepsi biz insanlar için. Anlattığınız durum da gereken hukuki mercilere müracaat etmekten başka elimizden ne gelir? Yıllarca önceydi. Bazı arkadaşlarla Çarşamba sohbetlerine başladık. Niyetim sevginin, saygının, dostluğun, arkadaşlığın en güzel örneğini tarihe bırakmaktı. Öyle günlerim oldu ki otuz dokuz derece ateşle bu toplantılara katıldım. Sorulan sorulara canımı dişime takarak cevap vermeye çalıştım. Gün oldu beni kıranlar, incitenler çıktı. Hiç oralı olmadım. Allah rızası için ıstıraplarımı kalbime gömdüm. İstiyordum ki bu Çarşamba sohbetleri yedi milyar insana örnek olsun. Ama bazı arkadaşlar çıktı. Beni ve bu mukaddes topluluğu tekmeleyerek ayrıldılar.

“Ve birer kalp bıraktılar bize kırık

Ömrümüzce gözyaşı döktürecek”...

Ağladım, ağladım, günlerce, haftalarca, aylarca ağladım. Ama elimden ne gelirdi? Şimdi başlarına bir felaket gelmesin diye her gece o arkadaşlara dualar ediyorum...

Hayat böyle yavrum. Bazı imtihanlar çok acı oluyor. Bazı gözyaşları mezara kadar devam ediyor. Ama ne yapabiliriz? Elimizden ne gelir? Önemli olan düştüğümüz yerden kalkmak ve yine o mukaddes göreve devam etmek...

Sevgili yavrum, sizlerden ricam lütfen bu olayı arabesk bir havaya dökmeyin. Öldüm, bittim, mahvoldum, batsın bu dünya, Tanrım beni baştan yarat iğrençliğine işi götürmeyin. Mertçe, yiğitçe, kahramanca, aslanlar gibi düştüğünüz yerden kalkın, mücadeleye devam edin. Lütfen yavrum, çok istirham ediyorum işi duygusallığa dökmeyin. Çocuklarınıza tarihe geçecek bir örneği şahsınızda gösterin. Ne olur ölümümüz bile kahramanca olsun. Hukuk kuralları içinde gerekeni yapın. Ama ondan sonrası için yiğitçe, kahramanca savaşın. Söyleyeceklerim bu kadar.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :