Sayın büyüğüm,

Emine hanımın öğleden sonraları dışarıya çıkıp başkalarına yardımcı olmakla ilgili notunu ve sizin ona cevabınızı okudum. Bu konu ile ilgili olarak bende tanıdığım bir insandan bahsetmek istedim.

Ben bir ara çok rahatsızdım. Arkadaşlarımın hepsi meşgul, pek arayan soranım yok. Yalnız apartımanda oturan musevi bir hanım arada sırada ziyaretime geliyor. Ziyaretleri oldukca düzenli. Haftada bir veya en geç iki haftada bir geliyor. Bu arada sohbet ederken diyorki "yeğenim hasta ona gidiyordum giderken sana da uğrayayım dedim". Başka bir geldiğinde "Arkadaşım hasta ona gideceğim, sana da bir uğrayayım dedim. Ziyaretleri bu şekilde uzun süre devam etti. Bir gün dayamamayıp sordum. " Ne güzel dedim. Allah kabul etsin. Siz böyle sık sık hastaları yalnız bırakmıyorsunuz" Cevabı şöyle oldu. "Ben her salı günümü hastalara ayırırım. Çevremde kim hasta ise ona giderim. Yapılacak bir işi varsa yaparım". Bunu da gayet sakin, sanki sıradan bir iş yapıyormuş gibi, sesinde en ufak bir öğünme olmadan söyledi. Gerçekten şaşırdım ve halen de unutamam. O zaman kendi kendime dedim ki sokaklarda kalmış musevi vatandaşların olmaması herhalde bu sebepden olmalı. Çevresinde hasta ve kimsesizler olan kardeşlerime duyururum.

Yanılmıyorsam Hz. Ali nin şöyle bir sözü var. "Bir insanın hastalığı çevresindeki diğerlerinin imtihanıdır." En derin saygılarımla.