Çok sevdiğim Büyüğüm,

Müsaadenizle.

Vakit imsağa yakın... Gece uzaklaşırken gülerek el sallıyor bir dahaki gelişine kadar. Ben de bir daha ki nasibe kadar hasretle bekleyeceğimi ima ederek uğurluyorum. Böyle güzellikleri varken buruk olarak uğurlamamak mümkün değil onu.

İmsak vakti girdi, hava parçalı bulutlu. Sabah namazı kılınacak ama bir türlü yerimden kalkamıyorum. Batı tarafta Resulullah Efendimiz’i görmüş, O’nun mucizesinin muhatabı olmuş bir mübarek var. Bulutların arasından sızdırdığı ışıkla, sarı-beyaz arası kendine has rengiyle öylesine güzel bir görsel şölen sunuyor ki tarifi mümkün değil. “Ben güzeller Güzeli’ni gördüm, güzelliğim bu yüzden” diyor sanki. Bulutlar hareket halinde, her an farklı bir kompozisyon çıkıyor ortaya. Bazan tamamı gözüküyor ayın, bazen hiç göstermiyor kendini bulutların arkasına gizlenerek. İkisinin de ayrı güzelliği oluyor...

Şu an 04:50, yaklaşık bir saattir izliyorum. Ufuğa da iyice yaklaştı. Rengine de “sarı” denebilir artık. Nihayet Ezan-ı Muhammedi şeref veriyor. Hani Dersiniz ya, sükut muhteşemdir, onu bozmak için ondan daha muhteşem bir şey söylemek gerekir. Bu da öyle, gecenin en has özelliklerinden olan muhteşem sessizliği, bu muhteşemlikten daha muhteşem olan Ezan-ı Muhammedi...

Aman Allah’ım, dikkat nelere kadir... Ezanın sesini daha iyi duymak için pencereyi açmıştım. Serçe olduğunu tahmin ettiğim bir kuş sesi ezana eşlik ediyordu belli bir tempoyla. Şu an ezan bitti, ötüş devam ediyor ama tonu, şekli değişti...

Bu kadar ayetten sonra şu ayet ile son vermemiz güzel olur herhalde.

Fe bi eyyi âlâi rabbikumâ tukezzibân.(Rahman, 13)

Hürmetle Ellerinizden öperim.