Çok sevdiğim Büyüğüm, dualarının gücüne inandığım değerli dostlar,

Müsaadenizle,

Dört seneden fazla zaman oldu, askerlik görevimi yaptığım bir zamandı. Trabzon’da jandarma sınıfına dahil idim. Bir gün bir ihbar geldi, bir kişi yaylada kaybolmuş, bir gece kendisinden haber alınamamıştı. Kış günü, hava çok soğuk. Bulunduğum birliğin hemen hemen hepsi, haberin alındığı andan itibaren gerekli hazırlıkları yapıp aramaya koyuldu. Araçların gidebildiği yere kadar araçlarla gittik, daha sonra bir müddet yaya olarak dağa tırmandık. Artık bulunduğumuz yer daha da soğumuştu. Belli bir düzene göre alana yayıldık. 6-7 saat böyle devam etti. Bir ara bulunduğum guruptan bir asker kaybolan şahısla ilgili aklınca espri yapmaya teşebbüs etti. Arkasından  yorulduğunu, bu aramanın gereksiz olduğunu, dönmek gerektiğini ima etmeye başladı. Bir diğer arkadaş, bunu söyleyene, baktığını eritecek bir bakışla baktı ve sert bir ses tonuyla  “arama böyle yapılmaz! Kaybolan babanmış gibi, amcanmış gibi, kardeşinmiş gibi yapılır!” dedi ve dönerek yürümeye devam etti...

O günden beri bu sahneyi unutmadım. Bu ne güzel bir inançtı. Şimdi acaba bu inançla otuz işçimiz için de dua eder miyiz? Sanki göçük altında kalanlar en yakınlarımızmış gibi dua eder miyiz. Ailelerinin durumunu bir an için gözümüzün önüne getirerek dua eder miyiz?

Allah yardımcıları olsun.

Efendim, saygılarımla Ellerinizden öperim.