Selamun Aleykum Muhterem hocam;

Sizin bir konuda engin görüşlerinize ihtiyacım hasıl oldu.Hemen sorayım dedim.

Ankarada bir devlet kurumunda memur olarak çalışan biriyim.Beraberinde çalıştığım hemen hemen aynı yaşıt olduğum kişiler muhabbet olur maksadıyla bir yerlere oturmaya giderler.(Çay ve kahve içmek babında.mesai başlayıncaya kadar.) Elimden geldiğince de Allah rızası için güleryüzlü, yardımsever, çözüm odaklı olmaya çalıştım her daim. Bir hatam olduğu zaman da özür dilemesini de bildim. Zamanında derdine ortak olduğum çözüm getirmeye çalıştığım dertleri için gözyaşı döktüğüm insanlar hep işi düştüklerinde yanıma yaklaşıyorlar şimdi sanki.. yine gelsinler yine yardımcı olurum tabiiki gözümü kırpmadan.. Ancak bir yerlere beraber gidildiğinde çağırılma gereksinimi duyulmuyorum. (O ortamda sadece bir kere bulundum.O zamanda konuştukları konu fal konusu idi.. 5-6 bayan oturuyor idik. Yakında evlenecek  bir bayan arkadaş dedi ki; falcıya gittim herşeyi süper biliyor. hakkımda herşeyi bildi. bigün ayarlayalım sizi de götüreyim deyince diğerleride ağzı açık dinledi .o an içim dedi ki; ''Allah'a niye bırakmazsınız da falcıya gidersiniz. Niye oraya giderek harcadığın vakti ibadetine vermezsiniz'') Belki de onlarla aynı ortamda muhabbetim olmadığı için şükretmeliyim. Aynı ortamda çalıştığım başka bir kişi çağırılıyor ama bana tek bir kelime edilmiyor. Sakın yanlış anlamayın hocam Kıskanmıyorum asla. Kıskanmanın da şeytanın vesveselerinden biri olduğunu da biliyorum. Sadece ben bu insanlara ne yaptım da benden uzaklar diyorum. Öğle araları hep yalnız kalıyorum.

Sizin görüş ve düşüncelerinize ihtiyacım var. Beni aydınlatırsanız çok sevinirim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :