Gönül Sohbetleri - Cilt III Sabri Tandoğan

İnsan ve Şiir

Şiir, saf ve hayran kalplerin sesidir. Doğanın bağrından ko­pup gelen, iç dünyamızın en güzel rengi, ışığın ve estetiğin sesidir. Bizi yaratılışın asıl ritmine götüren, iç dünyamızı çev­renin tozundan, dumanından, isinden ve kirinden, patırtı gürül­tüsünden uzaklaştıran, bizi yeniden varoluşun çılgın heye­canına götüren bir mucizedir. Onunla kendimize gelir, onunla acılarımızı sarar sarmalar, onunla yeniden soluk almaya baş­larız. Hayat her şeye rağmen yürüyenlerindir. Bizi ayakta tutan, bize yaşama sevinci veren, gördüklerimize, çektiklerimize rağ­men, hayatı yaşanılır hale getiren şiirdir. Şiir, bizde uyuyan, bilinçaltında kalan duyguları uyandırır ve besler. Şiir bize hayatı, dünyayı ve insanları sevdirir. Bize mut­lulukların en güzelini verir. Duygu ve düşüncelerimize çekidüzen verir. İç dünyamızda halledemediğimiz meseleleri çözer. Şiiri sevemeyenler, şiire yaklaşamayanlar insana da yabancı kalırlar. Kendilerine de yabancı kalırlar. Kendi kendileri olamaz, kendi varlıklarını ortaya koyamazlar. Şiir bizi bize tanıtır. İnsan düğü­münü çözmeden bir yere varamayız. Ömür boyu huzur ve mut­luluktan uzak yaşarız. Hayatta hiç kimse güzel şiirin sırrını ve formülünü bulamamıştır. Ama gerçek şiirlerde biz onu duyar, yaşar, tadarız. Yunus’un şiirlerini tekrar tekrar duyarak, düşünerek okuyan­lar, insan bilinmezini çözmeye doğru yaklaşmış olurlar. Biz, insanı şairlerden öğreniriz Onlar sezgileriyle bilinmeyen âlem­lere ışık tutarlar. İnsanı sevmek demek, Tanrı’yı sevmek de­mektir. Hayatın rengi, ışığı, varoluşun amacı sevgidir. Sevgiden bakır altınlaşır. Cahit Sıtkı, “Sevmek, devam eden en güzel huyum” der. En büyük, en yüce insan, insanları en çok seven, onlara en çok yardımcı olandır. Hayatımız değişerek gelip geç­mede, dış hayatımız azalarak akıp gitmede, buna karşılık içi­mizde bir dünya vücuda gelmektedir. Yunus, yüzyıllarca önce “Bir ben vardır bende, benden içeri” diyordu. Önemli olan sevgiyle, saygıyla, edep ve incelikle, hoşgörü ile o dünyayı ge­liştirmek, derinleştirmek ve zenginleştirmektir. Şiirin kaynağı in­sanın içindedir. İnsan içinde bulamadığı şiiri hiçbir yerde bula­maz. Duygularımızın ancak en sessiz anlarda cevap verebi­leceği sorulara biz dıştan cevap beklemeye kalkarsak, bu, geliş­memize kuvvetle engel olur. Kapı kapı dolaşma, muratlar sen­dedir. Kâinatta hiçbir şey kalmadı da sen varoldun. İnsan evre­nin özü, gören gözüdür. Ancak şiirle dolu olduğumuz, şiiri yaşa­dığımız zamanlarda biz kendi öz varlığımızla, gerçek benliği­mizle bir ve beraber oluruz. O zaman bütün evreni renk ve ışık içinde görürüz, iç çatışmalarımız biter, bütün hücrelerimiz sev­giyle dolar ve biz de Yunus gibi, “Sevdiğimi demez isem, sevgi derdi boğar beni” deriz. Bu fâni hayatta, acaba daha güzel, daha muhteşem ne olabilir? Ve bizler sevgimizi, mutlu­luğumuzu, huzurumuzu biraz da şairlere borçlu değil miyiz?

29 07 2010

Çok değerli büyüğüm;Bizlere şiiri siz sevdirdiniz. Gerek televizyon programlarınızda, gerekse sohbet toplantılarımızda okuduğunuz şiirler hayatımıza renk katıyor,bazen düştüğümüz çıkmazdan çekip çıkartıyor. Hiç kimse şiirleri sizin kadar güzel okuyamaz.O kadar güzel okuyorsunuz ki şiirde anlatılmak istenen duyguları hatta daha fazlasını bize yaşatıyorsunuz.

Sevgi ve saygılarımla şiirler kadar güzel ellerinizden öperim.