Saygideğer Hocam,
Bu gece bir konu hakkında araştırma yaparken tesadüfen sizin sitenize ulaştım. Okuduklarım içimi ferahlattı ve bir an size yazmak istedim. 29 yaşında, üniversite mezunuyum. Hayat bana bomboş geliyor, rüzgarın savurduğu yaprak gibi anlamsızca ordan oraya savruluyorum. Akşamdan düşünüp karar veriyorum bir yerden başlayacağım diyorum, sabah olunca en ufak bir olumsuzlukta bütün ümitlerim kırılıyor. İsteğim var fakat azmim yok. Her olumsuz durum karşısında yapabildiğim tek şey gözyaşı dökmek. Kendimi hep yalnız hissediyorum, kimseyle birşey paylaşamıyorum. İnsanlara karşı sevgim var fakat güvenim yok, kime güvenip elimi uzattıysam kötülüğü onlardan gördüm. Karamsarlık beni sarmış yok ediyor hocam, bunun farkındayım. Mücadele etmeye çalışıyorum fakat yenilgiyi hemen kabullenip kendi kabuğuma çekiliyorum. Bir konu daha var ki, ne yapmam gerektiğini bilemiyorum, sevdiğim insan bana bir konuda kızmış ve mesafeli davranıyor, bu durumda canımı çok yakıyor. Ne olacak dediğimde de, birşey söylemiyor... 1 haftadir arayıp sormuyor, sorularima da " sana kızgınım, bu ara üstüme gelme" diye cevap veriyor. Bitti de demiyor, zamana bıraktı, ama ben bu duruma dayanamıyorum. Zaman mesafeyi daha da arttırmaz mı? İçinden çıkamadığım bu durumlar hakkında nasihatlarınızı ve değerli fikirlerinizi paylaşırsanız çok memnun olurum.

Saygılarımı sunar, sağlıklı günler dilerim...

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :