Sayın Çiğdem Seçkin Gürel,

24.11.2006 tarihli mailinizi aldım. Çiğdem Hanım, bugünkü mailiniz de o kadar önemli bir konuya değinmişsiniz ki ürpererek okudum. Gerçekten bugün Türk insanında görülen en büyük hastalık şükürsüzlük. Herkes birşeylerden şikayetçi. Üniversiteye giriyor dudak büküyor, araba sahibi oluyor dudak büküyor, evleniyor dudak büküyor, ev sahibi oluyor dudak büküyor. Rahmetli Özdemir Asaf bu durumu “hangi kapıyı çalsam, bir odası eksik” diye anlatmıştı. Ben bunların sebebini bir tek şeyde görüyorum: Şükürsüzlük, kanaatsizlik, haline razı olmayış. Hep, daha, daha, daha. Ama nereye kadar orası belli değil. İşe bir de şu yönden baksak acaba bizler hazır bulduklarımıza, bize verilenlere layık mıyız? Onlara layık olmak için ne yaptık? Şikayet etmeyi bir hayat felsefesi haline getirmişiz. Maalesef bu durum devam ettiği sürece ülkemiz yüzü gülmeyenler mekanı olacak. Ve bu huyumuzdan vazgeçmedikçe de açık söyleyeyim ne bu dünyada, ne öbür dünyada gülemeyiz. Atalarımız “Bir ye, bin şükret” derlerdi. Bugünkü parola, “Bin ye, bir kere bile şükretme”. Ne diyelim Muhyittin Arabi Hazretleri’nin dediği gibi “Cehennemde odun yok, herkes odununu koltuğunun altında dünyadan getiriyor”.

Kıymetli yavrum, durum böyle. Artık iş bu çizgiye gelince söz de önemini kaybediyor. En iyisi sükut etmek. Başımızı öne eğip Necip Fazıl gibi

“Soruversem ben neyim,ve bu hal neyin nesi” diyebilmek.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :