Çok Sevdiğim Büyüğüm,
Değerli Gönül Dostları,

Müsaadenizle birkaç gün önce yaşamış olduğum bir olayı paylaşmak istiyorum:

Evime gitmek üzere kaldırımda yürürken karşımda bir yaşlı amca gördüm. Birbirimize doğru yürüyorduk. Amcanın rahatlıkla doksan üzerinde olduğunu söyleyebilirim. Bir elinde baston, öyle bir yürüyüşle yürüyor ki, aman şimdi düşecek, demeden edemedim. Beli bükülmüş, gözünde kalın mercekli bir gözlük, iki büklüm yürüyor, bir ayağını kaldırıp bir adım öteye atıncaya kadar normal insana göre üç dört kat süre gerekiyor. Her adımında bastonla birlikte taşıdığı yüke zar zor dayanıyor izlenimi veren bacaklar... Aklımdan şöyle geçti:

"Aman Allah'ım, böyle bir insanın bakacak kimsesi yoksa nasıl hayatını sürdürebilir? Evinden dışarı nasıl çıkmıştır? Eve girerken merdivenleri nasıl çıkıyordur. Şu üzerindekileri kendisine giyerken yardım edecek birileri var mıdır acaba? Yemek nasıl yiyordur?..." En sonunda baktım ki bu soruların sonu yok, eğer yaşatıyorsa Allah, vardır bir bildiği. Allah bakıyordur ona, diyerek tamamladım düşünceleri.

Bu düşünceler hızlı bir şekilde geçip bittikten sonra aklımdan, birbirimize iyice yaklaşmıştık. Tam bu sırada ağzından hafifçe bazı sözlerin çıktığını farkettim. Önce anlamadım, biraz daha yoğunlaşıp anlamaya çalıştım. Kendi kendine söylediği bu sözleri duyduktan sonra kendimden utandım, ve bir de cevap aldım:

"Allah'ım sana şükürler olsun, verdiğin nimetlere sonsuz şükürler olsun"

Doğrusu o durumdaki bir insanın yolda yürürken bile şükür ile yürümesi, benim yemeyip, içmeyip, uyumayıp, bir an bile durmadan şükretmeme bedeldir herhalde diye düşünmeden edemedim. Bizi her an karşımıza Çıkardığı olaylarla terbiye Eden Allah'a şükürler olsun; her olaydan gerekli dersi çıkarabilmeyi nasip Etsin, amin.

Hürmetle Ellerinizden öperim.