Çok Değerli Büyüğüm, Sevgili Dostlar,
Hepinizi en içten duygularla ve çok iyi omanız dileğiyle selamlıyorum.
Bugün Sayın Büyüğümüzün yeni bir gazete yazısının ilk bölümünü paylaşmak kısmet oluyor. İnanılmaz güzellikte ve duygu yüklü bu yazıyı paylaşırken bütün zamanlarınızın yalnızca güzelliklerle dolmasını diliyor, en içten saygı ve sevgilerimi sunuyorum.
Çiğdem Seçkin Gürel
Bir gün bir galeride resimleri algılamaya, çözmeye hazırlanıyordum. Bir ressam yanındaki arkadaşlarıyla konuşuyordu. “Fransa’dan gelirken” dedi, “bütün paramı röprodüksiyonlara verdim. Modern, klasik pek çok eser aldım. İki yıl oldu. Daha paketi açmadım”. Arkadaşı hayretle sordu: “Neden?” Cevap verdi: “Etki altında kalmaktan korkuyorum. Kendime, sanatıma ihanetten korkuyorum. Hep kendim kalmak istiyorum.” Bu sözler beni uzun uzun düşündürdü. Metisse, Klee İslam sanatından etkilendi. Ne kaybettiler? Bu etkilenme olumlu olmadı mı? Etkilenmekten korkmak niçin? Önemli olan bir güzelliği kendimize katmak, onu yaşamak, özümlemek değil mi? Bir çok insanlardan, birçok kitaplardan, birçok tablodan etkileneceğiz tabi… Yaşadığımız temiz ve büyük sevgiler bizi etkileyecek, gezdiğimiz ülkeler, gördüklerimiz bizi etkileyecek, bir iz, bir ışık, bir güzellik bırakacak iç dünyamızda. Önemli olan bütün bunları ve daha nicelerini içimizde eritmek, kendimize, kendi dünyamıza, öz benliğimize ilave etmek değil midir? Duran bir bulut, uçan bir kuş, yağan bir kar, çöküp peynir ekmek yediğimiz bir taş, bütün bunlar aşkın güzelliği ile içimizde yer etmektedir. Picasso, Paris metrosunda oturup geçen vasıtalara bakar, pencereden gördüğü bir yüz bazen saniyeden de az bir zaman dilimi içinde, o inanılmaz dikkati arasında içinde yer eder, sonra gider, o yüzü çizermiş. Ah efendim, her şey bizi etkiler… Güzel bir yüz, zarif bir yürüyüş, incelik dolu bir giyim, anlamlı bir tebessüm, sımsıcak bir merhaba, hüzün dolu bir elveda, insanın içine işleyen tatlı ve yumuşak bir ses tonu, ölesiye sevdiğiniz bir insanın bir yanlış anlama, bir yanlış değerlendirme yüzünden sizi terk edişi ve “birer kalp bıraktılar bize kırık, ömrümüzce göz yaşı döktürecek” dedirterek sizi yapayalnız bırakıp gidişi, ya da yıldızlarla dolu bir yaz gecesinde gökyüzüne hayran hayran bakıp sonra oturup sessizce ağlayışınız da sizi etkiler. Bir mısraın, bir melodinin, bir desenin güzelliği sizi ömür boyu etkiler. Bir sergide gördüğümüz bir renk, bir desen, bir kompozisyon nice geceler rüyalarımıza girer. Korkmak niçin, endişelenmek niçin?... Arı balını bin bir çiçekten yapmıyor mu? Çiçeklerin güzelliği arıyı korkutur mu? Nice insanlar yarım kalmış bir sevgiyi içlerinden söküp atmak için ölesiye mücadele verirler. Yorgun düşer, hayata küserler. Goethe; “Güzel kız seni seviyorsam, bundan sana ne?” der. Bir sevgiyi, sevdiğimiz insan, bizi bırakıp gitti diye yarıda bırakmak, içimizden söküp atmaya çalışmak bana çok yanlış geliyor. Bırakalım o, bir özsu gibi içimizde yıldız yıldız güzelliklerini yaysın, içimiz dışımız sevgiyle dolsun, damarlarımızda kan sevgiyle aksın, ne olur yeryüzündeki bir kum tanesinden, gökyüzündeki samanyoluna kadar bütün hayvanlar, bütün bitkiler, bütün eşya, sevgi sınırlarımız içinde kalsın. “Sevelim sevilelim dünya kimseye kalmaz” dediğimiz zaman ne kaybederiz? Bir şiirdeki, bir senfonideki, bir tablodaki güzellikten neden kendimizi mahrum edelim? Güzel, çok güzel, inanılmayacak kadar güzel bir dünyada yaşıyoruz.
Keşke mümkün olsa da yeryüzündeki bütün güzel, değerli insanlarla tanışsak, onlarla bir sevgiyi yaşasak, bir güzelliği paylaşsak, bütün değerli kitapları okusak, senfonileri dinlesek ve tabloları içimizde yer edene kadar, rüyalarımıza girecek kadar seyretsek… Bilmiyorum ne kaybederiz… Bütün varlığımız, bütün hücrelerimiz, güzelliklerle dolsa; “Seviyoruz güzelliğimiz bu yüzden” diyebilsek…
SABRİ TANDOĞAN
Geri Dön