Değerli Büyüğüm,

Ben bugün, beyefendi, yardımsever, edebin timsali bir insanı yad etmek istiyorum.En büyük teyzemin eşi olan Enişte Bey'i. Çocukluğumdan itibaren hep gözlemlerdim, sesinin edeb hududu dışına taştığına şahit olmadım,hali vakti yerinde bir kimseydi, kayısı üretimi ve ticaretiyle uğraşıyordu. Ama muhtaçlara, fukaraya yardım etmek adeta onun ikinci mesleğiydi.
Çok düzenli bir odası vardı. Üstü başı tertemizdi. Her şeyi programlıydı. Zayıf, dik bir yapısı vardı,başı her zaman mütevazilikle eğilirdi, edepsiz, görgüsüz kimselere mesafeli durur,onlara yeri geldiğinde gereken karşılığı verir ve seviyesini onların seviyesine asla indirmezdi. Yüzünde her zaman mütebessim bir ifade dururdu. Haz'a Beyefendi idi. Daima sükunet içinde konuşur,ve lüzumsuz tek bir laf dahi etmezdi. Türkçesi tane tane, diksiyonu kuvvetli idi. Eşi yani teyzem hastalığından dolayı aniden hastaneye kaldırıldığında, kendisi de kalp hastası olmasına ve hayati riski bulunmasına rağmen,hastaneye,elli senelik eşini ziyaret gitmiş ve ona paketlenmiş olarak bir büyük şişe kolonyağı götürme inceliğini göstermiş, daha sonra orada fenalaşmış ve orada da teyzemden ayrılmayıp yan yana odalarda tedavi altına alınmışlardı. Teyzem yaklaşık iki sene evvel Hakk'a göçtü..Oda aynen bu mübarek eşi gibi mübarek bir kadındı. Eli  açık, cömert, oturması, kalkması, konuşması ile tam bir hanımefendi idi. Ve Enişte Bey'de geçen gün Hakk'a yürüdü.Şimdi ne zaman evlerinin önünden hatta önünden değil kenarından kıyısından geçsem içim büyük bir boşlukla doluyor, yerleri hiç doldurulmayacak bu iki mübarek insanı çok özleyeceğim,hatıraları ve üzerimde bıraktıkları izler bir ömür boyu kalbimdeki yerini koruyacak.
İçim çok doldu bugün ve paylaşmak istedim, beni dinlediğiniz için teşekkür ederim, hürmetle ellerinizden öperim.