Sayin Sabri hocam

2.12.2010 tarihli mailinizi okudum.

Sizin fikirlerinize tamamen katiliyorum efendim, bende zaten sizin gibi düsünüyorum ama ne yazik ki bu ülkenin sartlari insanlari ister istemez robotlastiriyor. Bu kiziniz sabah 5 aksam 5 gibi yogun bir tempoda calisiyor, her gün 50km tüneller, daglar asarak yol katederek isime variyorum, orda da bir yogunluk, bir tempo sormayin, bugün birde is yerinde bir olaydan dolayi kizdim ama sizin sözleriniz aklima geldi. Is arkadasim bu isyerinde 9 yildan beri calisiyor, bense daha 1'5 sene bile olmadi, ama bölümde bana biraz daha fazla sorumluluk verdiler, o kisi benim en ufak bir hatami arayip, buluyor ve hemen sefime sikayet ediyor, iki gündür yeni elemanlar alindi, onlara isleri gösterip, ögretmemi sefim istedi, dün birisi tam düzgün yapamamis, o arkadasta bunu görüp önce bana cikisti, baksana yalnis yapmis, kontrol etmedinmi dedi. Sonra yetmedi sefe anlatti, sefte bana sorunca, iki kisiyle ayni anda ilgilenmem ve kendi islerimide yapmam lazim di yapilan islerin hepsini tek tek  kontrol edemedim, özür dilerim bundan sonra daha dikkatli olurum dedim. Aslinda öyle aman aman büyütülecek bir yalnislik yoktu, ben o isin devamini yaparken bir miktar dikkatle onlari cok rahat düzeltebilirdim.

 Kendimi zor tuttum, gidip icimden simdi mutlu oldunmu, niye böyle anlamsiz sikayetler yaparak kiskancliklar yapiyorsun demek geldi icimden ama sizin yaptiginiz gibi "Ya hayîr söyle yahut sus" hadisi serifini tekrarliyarak nefsime engel olup, hic birsey yokmus gibi davrandim fakat kendisi öyle mutluydu ki her halinle belli oluyordu.

Kusura bakmayin efendim, bunu anlatmak istedim, yani kirici olmaktansa  susmayi tercih ettim. Bilmem dogru mu yalnismi?

Calismak konusunda ise burda akil almaz yogunlunlukta bir is temposu var, buranin yerlisi olan insanlarin hayatlari is-calismak üzerine kurulmus, bende size bunu anlatmak istedim. Bu durum beni de rahatsiz ediyor. Materyalist hayat ön planda ama bu garibin özlemi manevi güzellikleri de yasayabilmek. Fakat bu tür hayat tarziyla bizim yani kabaca deyimle öyle posamizi cikariyorlar ki baska bir sey yapmaya halimiz kalmiyor. Ben yalniz oglumla yasadigim icin mecbur calismak zorundayim, aksamlari ise yorgunluk ve arabamla 1 saatlik yogun trafik kuyruklarindan siyrilip evime gelince kendimi savastan cikmis gibi hissediyorum. Ama bunu sikayet icin degil sadece cok sevdigim seyleri yapmaya zaman ve kuvvet bulamadigim ve bunun üzüntüsünü duydugum icin yaziyorum, mesela kitap okumayi cok seviyorum ama hafta ici cok zor,(hafta sonu bunu telafi ediyorum) eve gelince,önce ibadetlerimi yapip aksam ve ertesi gün ögle yemegi hazirliklari icin direk mutfaga giriyorum sonra biraz sagi solu derleyip toparlama derken, gelen mektuplari, faturalari inceleyip düzenleme derken saat ilerliyor ve ister istemez, yorgunlukta ilave oluyor. O cok istedigim kitaplarima ic gecirerek bakiyor ve cogu zamanda yorgunluktan oturdugum yerde uyukluyorum.

Iste bu tempo insani yoruyor, bu yüzden is yerinde calisirken bu materyalist dünyadan zikirler yaparak, sizin yazdiklarinizi düsünerek kendimi uzaklastirmaya calisiyorum. Cogu zaman yolda arabamla giderken ilahiler dinliyerek o  uzun yolu güzellestirmeye calisiyorum. Biraz uzun anlattim beni affediniz efendim.

Nasihat ve ögütlerinizi bekliyorum, sizin isiginizla insallah insan olmaya calisicagiz hocam.

Sevgi, saygi ve hürmetlerimle ellerinizden öperim efendim.

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :