Sayın Banu Hanım,

2.12.2010 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, takındığın tavır güzel. O zavallı insan müsveddesi seni fena halde kıskanıyor. İyi, güzel de ateş, ateşle söndürülmez ki. Senin yerinde ben olsam o zavallıyla dost olmaya çalışırım. Ona tebessümle, sımsıcak duygularla yaklaşır, öyle konuşurum. Arada sırada ona minicik hediyeler, küçük kitaplar alırım. Mesela bir gün giderken ona çiçek al veya bir kurabiye al. O, çarkın içinde çırpınırken insanlığını kaybetmiş. Sen ona insanlığını hatırlat. Bir öğle tatilinde onu yemeğe davet et. Her akşam ona hayır dua et. Göreceksin bir süre sonra onun içindeki buzlar eriyecek, o da sana sevgiyle, saygıyla, edeple yaklaşacak.

Önemli bir husus var: Sen o çalışma şartlarını, o insanları gözünde büyütme. Akşam eve perişan halde gelmen sade yorgunluktan değil, kendi kendini negatif duygulara şartlandırmandan. İşe giderken ve gelirken Allah’ım şükürler olsun, ekmeğimi kazandığım bir işim var, olmayana da ver Yarabbi, desen ve çevrendeki insanlardan başlayarak yeryüzündeki bütün insanlar, hayvanlar, bitkiler için, cemadat için Beehooven’in 9. Senfonisini söylesen. Onların hepsini aşkla kucaklasan, koro kısmındaki “Birleşiniz insanlar, kardeş gibi olunuz” sözlerini tekrarlasan, o zaman evine bir kuş gibi gireceksin. Oturacak bir yerin olduğu için, yatacak yatağın olduğu için, yiyecek yemeğin olduğu için Allah’ına şükretsen, Yunus Emre gibi:

“Çalış, kazan ye yedir

Bir gönül ele getir

Hepisinden iyisi

Bir gönüle girmektir.”

desen işte o zaman hayat bambaşka olacak.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :