Çok sevdiğim Büyüğüm,

Müsaadenizle.

Bugün paylaşmak istediğim bir konuyu, yıllar önce bir site mensubunun gönderdiği mektuptan da yararlanarak yazmak istiyorum:
Mecnun'a arkadaşı bir ağacı göstererek bak ne güzel yaprakları var der. Onlar Leyla’mın elleri der Mecnun. Bak ne güzel dalları var deyince de onlar Leyla’mın kolları der. Bak ne güzel meyveleri var deyince onlar Leyla’mın gözleri der. O gözle bakmak. Sevgiyle bakmak, Yüce Yaratanın yarattığı her şeyde her yerde O'nu yaşamak yüce Yaratanla olmak ne büyük mutluluk.
Mecnun yolda giderken bir köpek görür elindeki yiyecekleri  onun önüne serer. Arkadaşı neden yemedin de köpeğe yediriyorsun diye sorunca. Ben bu köpeği Leyla'nın evinin önünde gördüm oralarda dolaşıyordu der.
Mecnun, namaz kılan birisinin önünden geçince buna hiddetlenen adam "görmüyor musun namazımın önünden geçtin" deyince "Özür diliyorum, ben bende değilim nerde yürüdüğümü bilmiyorum, kusuruma bakma. Ama sen namazda beni nasıl farkettin" der?
Acaba bizler de “Nereye bakarsan bak Allah’ın vechi oradadır” gerçeğinden hareketle her şeyi hayranlıkla görebilsek, ürperebilsek, hayretle müşahade edebilsek; her zerrede zikredenin Allah olduğunun bilincinde yaşasak, şimdiden cenneti görmüş olmaz mıydık?

Efendim hürmetle Ellerinizden öper, değerli Dostlara da saygı ve sevgilerimi gönderirim.