Sayın Nisa Hanım,

10.1.2011 tarihli mailinizi aldım.

Kıymetli yavrum, o günü bütün nüanslarıyla hatırlıyorum. Gerçekten sergiden çıktıktan sonra bir vasıta bulmak imkansız gibiydi. Ama hiç telaş etmedim. Biliyordum ki bir araba karşıma çıkacak ve ben ona binip rahatça evime gidecektim. Bunda en ufak şüphem yoktu. Nitekim öyle de oldu. Çok şükür.

Gönül isterdi ki o arabayla beni evime götüren kimseyle aramızda bir dostluk kurulsun. O bir ilk selam, ilk merhaba olsun. Ama nerede… Maç orada kaldı. Bu beni çok üzdü. Uzun zaman etkisinden kurtulamadım. Biliyorsun ben insanları çok seviyorum. Hayatın en büyük güzelliğinin insanlarla tanışmak, onlarla dost olmak ve bu sevgiyi ömür boyu sürdürmek olduğuna inanıyorum. Ama işte her zaman bu olmuyor. Sizin gösterdiğiniz sevgi, saygı, ilgi bazen karşı taraftan hiç mi hiç anlaşılmıyor. Ne diyelim, kader böyle.

Değerli yavrum, sana, sanat yolunda dev hamleler yapmanı tavsiye ediyor, senin bir gün Avrupa’da en meşhur galerilerde resimlerini görmek istiyorum.

Selam, sevgi ve saygı ile.

Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :