Sayın Ali Osman Selvi,
1.12.2006 tarihli mailinizi aldım. Kıymetli yavrum, tek istisna olmadan hepimiz bu dünyaya imtihan için gönderildik. Ama hepimizin imtihanı farklı farklı. Kimimiz açlıkla, kimimiz işsizlikle, kimimiz iftira ile, kimimiz yanlış anlaşılmakla, kimimiz beklediklerinin gelmemesiyle, kimimiz umduklarının olmaması ile imtihan ediliyoruz. Önemli olan bunları ve bunlar gibi daha nicelerinin hep bir imtihan olduğununun bilincinde olmak. Şunu gözden uzak tutmayalım ki bir imtihan bitecek başka birisi gelecek. Hayatın kanunu bu. Buna itiraz etmek sadece ama sadece o insanın basitliğini, görgüsüzlüğünü, ilkelliğini ve cehaletini gösterir. Sadece karşımıza çıkan olaylar karşısında feryad-ü figan etmeden, ağlayıp sızlamadan, ah-ü vah etmeden, ben şimdi bir sınav içindeyim, bunu başarıyla halledebilmem için ne yapmam gerekir. Unutmayalım önemli olan hayattaki olaylar değil o olaylar karşısında bizim takınacağımız müspet tavırdır. Bütün varlığımızla egonun, benliğin, bencilliğin, nefsaniyetin baskısından, hakimiyetinden kurtulmaya çalışmak. Bu iş sövüp saymakla, ben nefsimi asacağım, keseceğim demekle, onu aç bırakmakla, susuz bırakmakla, uykusuz bırakmakla, ona işkence etmekle olmaz. İnsanlık kültür tarihini inceleyecek olursak insanlar bu yolda ne kadar zaman kaybettiler, enerji harcadılar. Lütfen nefsimizle didişmeyelim. Onu bir kenara bırakarak Resulullah Efendimiz’in buyruğunu dinleyelim: Ne diyor Kainatın Efendisi, “Nefsin senin binek hayvanındır, ona rıfk ile, mülayemetle davran”. Bu noktadan hareketle yapılacak iş her anımızı Kur’an-ı Kerim’in ve Hadislerin gösterdiği doğrultuda geçirebilmek, onların ışığıyla iç dünyamızı güzelleştirebilmektir. İçimiz ışıkla dolarsa karanlık kendiliğinden gider. Aman dikkatli olalım, kendi nefsaniyetimiz doğrultusunda güya hakikat peşinde koşarsak kazancımız sadece bazı kimselerde olduğu gibi küskünlük, tepeden bakma, kendini herkesten üstün görme gibi durumlar olur. Her an Peygamberimizle beraber olacağız, O’nu aşkların en temizi, en büyüğü, en yücesi ile seveceğiz. Ne olur, şu şunu diyor, bu bunu diyor edebiyatını bırakalım, entel dantel müslümanlardan olmayalım. Bir tek “Ya hayır söyle, yahut sus” Hadisini yaşayabilen insanda olağanüstü değişmeler olur. Onu yaşayan bir milletin sırtı yere gelmez, onu yaşayan bir dünyada bütün insanlar el ele vererek barışın, sevginin ve dostluğun şarkısını söylerler.
Sevgili kardeşim, benim söyleyeceklerim şimdilik bu kadar. Dünyamızın ve ahiretimizin cennet olmasını istiyorsak bu söylenenleri uygulayalım, yaşayalım. İnançlar ancak yaşanırsa, “Kal”den “Hal”e dönüşürse bir anlam kazanır. Kimse darılmasın, gücenmesin aksi takdirde bir papağandan farkımız kalmayacaktır.
Selam, sevgi ve saygı ile.
Sabri Tandoğan

Sayın Sabri Tandoğan'ın cevaben yazdıkları :